Eva`s eerste voetbalwedstijd. Ze had nog niet zoveel belangstelling...
Trotse oma.
zondag 20 juni 2010
WK fotos
zaterdag 19 juni 2010
Dankbaar!
Het laatste stukje van onze twee maanden reis waren twee weken lesgeven in Australië. Voor mij was het de eerste keer, en wat een speciale tijd hebben we gehad! We willen een paar mensen speciaal bedanken:
Dank jullie wel allemaal! We zijn zo gezegend! En vooral zijn we God dankbaar voor de geweldige mensen en vriendschappen die Hij op ons pad bracht, voor Zijn zorg voor ons deze hele lange reis en voor Zijn zegeningen.
En nog een zegening toen we weer in Brazilië aankwamen: Eva, het dochtertje van Michele en Romeu is geboren, dat is dus al ons zesde kleinkind. Wat een rijkdom! Het is een prachtig popje met veel zwart haar. Er waren wel wat complicaties met de bevalling, dus is ze uiteindelijk met de keizersnee geboren. Maar gelukkig zijn moeder en dochter allebei goed gezond, en zijn Michele en Romeu met Igor en Eva nu een paar kraam weekjes bij ons. Dubbel genieten!
We wensen jullie allemaal Gods rijke zegen toe,
Johan en Jeannette
- Jillie, die ons de eerste dagen op zo`n verassende manier verwende, dat zullen we nooit vergeten, wat hebben we genoten!
- Cloe en Niki die zich non stop inzetten om de Children at Risk School een succes te maken, de studenten op zo`n persoonlijke wijze op weg hielpen in hun verschillende bedieningen, geweldig voor ons zorgden en bovenal er naar streefden om in alles God blij te maken met hun gehoorzaamheid en inzet.
- De studenten, het was een voorrecht jullie te leren kennen en in jullie levens en jullie werk met kinderen, o.a. in Thailand, te mogen investeren door wat van de lessen die wij gedurende de jaren geleerd hebben, door te mogen geven.
- Rick en Lynne, die ons op onze lange terugreis naar Brazilië een dag en een nachtje in hun huis in Engeland hun warme gastvrijheid aanboden. Wat is vriendschap toch geweldig, al tientallen jaren!
Dank jullie wel allemaal! We zijn zo gezegend! En vooral zijn we God dankbaar voor de geweldige mensen en vriendschappen die Hij op ons pad bracht, voor Zijn zorg voor ons deze hele lange reis en voor Zijn zegeningen.
En nog een zegening toen we weer in Brazilië aankwamen: Eva, het dochtertje van Michele en Romeu is geboren, dat is dus al ons zesde kleinkind. Wat een rijkdom! Het is een prachtig popje met veel zwart haar. Er waren wel wat complicaties met de bevalling, dus is ze uiteindelijk met de keizersnee geboren. Maar gelukkig zijn moeder en dochter allebei goed gezond, en zijn Michele en Romeu met Igor en Eva nu een paar kraam weekjes bij ons. Dubbel genieten!
We wensen jullie allemaal Gods rijke zegen toe,
Johan en Jeannette
De Children at Risk school in Australie.
Cloe en Niki
Ja, we waren ECHT in Australie!
Eva!
Michele, trotse moeder!
zondag 6 juni 2010
India, straatkinderen, rosse buurt...
Na een hele maand in India lesgegeven te hebben zijn we afgelopen maandag in Perth, een grote stad aan de westkust van Australië geland.
We hebben een geweldig goede tijd in India gehad. We hebben deze maand intensief met de studenten opgetrokken, elke dag lesgegeven, samen gegeten, en twee middagen per week gingen we er samen opuit naar de straatkinderen en naar de rosse buurt.
Pfoe, dat was wel heftig. Om in het centrum van Mumbai te komen namen we de trein, een heel avontuur op zich, ik heb nog nooit zo`n volle trein gezien! Het gebeurde zelfs een keer dat er niet genoeg plek op de vloer was om allebei mijn voeten neer te zetten, dus daar hing ik aan één van de tientallen handvaten die aan het plafond van de coupee bevestigd zijn, klem tussen honderden medepassagiers! De straatkinderen leven in het centrum van de stad op straat, dicht bij het Victoria Station. Het was leuk te zien wat een goede vriendschappen er al opgebouwd waren, tussen de medewerkers en de kinderen, en natuurlijk moest er een potje cricket gespeeld worden!
De rosse buurt is één grote favela waar 15.000 meisjes en vrouwen gedwongen worden om als prostituee te werken. Het is een grote aaneenschakeling van kleine kamertjes allemaal naast elkaar gebouwd, zonder ramen en met in de deuropening een gordijn. De steegjes tussen deze kamers waren meestal niet meer dan een meter breed, met ook nog eens een diepe gleuf van 40 cm breed voor de open riool in het midden. Aan het begin van deze steegjes stonden al tientallen meisjes op hun klanten te wachten, zwaar opgemaakt met roze, rode of paarse lippenstift, en met de meest kleurige Saris en salwaars. Het zou eigenlijk een heel vrolijk gezicht moeten zijn, al die kleuren, maar ik lette vooral op hun ogen, en zag er angst, depressie en apathie in. Deze meisjes delen met 6 of 7 een kleine eenpersoonskamer, door gordijnen in smalle stukjes verdeeld. Daar ontvangen ze acht tot twintig klanten per persoon per nacht, voor 50 roepies per keer, één euro.
We gingen met een lokale medewerker van JmeO op pad die overal de meisjes aanbood voor hen te bidden. Dit gaf ons de hele middag overal open deuren, of beter, open gordijnen. We baden voor een 16 jaar oud meisje met haar drie maanden oude baby, die stervende was van AIDS; met een 38 jaar oude vrouw, ze leek we dik in de vijftig, die last had van reumatische klachten; we werden bij een hele groep oudere vrouwen en jonge meisjes uit Nepal uitgenodigd. De oudere vrouwen waren als jong meisje al in de rosse buurt terecht gekomen, er is ontzettend veel mensenhandel uit Nepal, en nu, om te overleven als oudere vrouwen, hadden ze hun eigen handeltje opgezet met een groepje jongere meisjes. Eén van die meisjes vertelde dat ze daar al negen jaar werkte en graag weg zou gaan, maar waarheen? Een andere jonge vrouw vertelde dat ze ruzie gehad had met haar man, en dat die haar toen uit wraak aan een pimp verkocht had voor 70.000 roepies. Ze zou pas weer vrij zijn als ze dat voor hem terug verdiend had. Maar ze had ook de zorg voor haar twee kinderen, die daar in de steegjes liepen te spelen, dus de kans dat ze ooit genoeg zal sparen om zich vrij te kunnen kopen is miniem.
YWAM heeft midden in die slum een kamertje gehuurd en is er een kerkje aan het stichten. Er gebeuren allerlei bijzondere dingen, en ze laten Gods liefde op een hele bijzondere en praktische manier in deze wijk schijnen. Willen jullie voor hen bidden? Vooral voor hun veiligheid.
Het was ontroerend om bij het afscheid alle studenten één voor één ons te horen toespreken en bedanken. Zo vertelde Sathyia, een jonge man die al vier jaar het werk onder straatkinderen in Mumbai leidt, dat hij in deze maand meer geleerd heeft, dan in de hele vier jaar daarvoor. Sonya, één van de studenten die deze school samen met haar man volgde, bedankte ons huilend. Sonya was opgegroeid in een leprakolonie omdat haar vader lepra had en dit was de eerste keer dat ze buitenlanders leerde kennen. Ze was helemaal verbaasd geweest dat we samen met de studenten hetzelfde eten aten, tijd voor hen hadden, naar hun verhalen luisterden…En zo kan ik wel van ieder wat vertellen, maar in het kort: het was een geweldige groep leergierige studenten en we hebben genoten hen les te mogen geven en hen een eindje verder op weg te mogen helpen in hun werk onder kinderen in nood.
Lichamelijk werd het voor ons vooral de laatste week zwaar, toen we naast de vreselijk warme temperaturen ook nog eens diarree kregen die niet meer stopte tot we in Australië naar de dokter gingen. Maar goed, alles is weer onder controle! :)
We hebben nu hier in Australië een leuke groep studenten die na de school ook weer in verschillende landen in Azië met kinderen in nood hopen te gaan werken.
Willen jullie voor al deze studenten bidden, voor hen in India en hier in Australië, dat ze Gods plannen voor hun leven zullen volgen en veel kinderen met Zijn liefde zullen bereiken?
En God met ons danken dat we weer redelijk gezond zijn en voor alle prachtige mogelijkheden om de studenten op weg te helpen in hun visies en werk onder de kinderen? Kinderen op straat, in rosse buurten, in gevangenissen, in achterbuurten… Dat het werk van Gods liefde onder deze kinderen vermenigvuldigd mag worden!
Liefs en hele hartelijke groeten, Gods rijke zegen toegewenst,
Johan en Jeannette
We hebben een geweldig goede tijd in India gehad. We hebben deze maand intensief met de studenten opgetrokken, elke dag lesgegeven, samen gegeten, en twee middagen per week gingen we er samen opuit naar de straatkinderen en naar de rosse buurt.
Pfoe, dat was wel heftig. Om in het centrum van Mumbai te komen namen we de trein, een heel avontuur op zich, ik heb nog nooit zo`n volle trein gezien! Het gebeurde zelfs een keer dat er niet genoeg plek op de vloer was om allebei mijn voeten neer te zetten, dus daar hing ik aan één van de tientallen handvaten die aan het plafond van de coupee bevestigd zijn, klem tussen honderden medepassagiers! De straatkinderen leven in het centrum van de stad op straat, dicht bij het Victoria Station. Het was leuk te zien wat een goede vriendschappen er al opgebouwd waren, tussen de medewerkers en de kinderen, en natuurlijk moest er een potje cricket gespeeld worden!
De rosse buurt is één grote favela waar 15.000 meisjes en vrouwen gedwongen worden om als prostituee te werken. Het is een grote aaneenschakeling van kleine kamertjes allemaal naast elkaar gebouwd, zonder ramen en met in de deuropening een gordijn. De steegjes tussen deze kamers waren meestal niet meer dan een meter breed, met ook nog eens een diepe gleuf van 40 cm breed voor de open riool in het midden. Aan het begin van deze steegjes stonden al tientallen meisjes op hun klanten te wachten, zwaar opgemaakt met roze, rode of paarse lippenstift, en met de meest kleurige Saris en salwaars. Het zou eigenlijk een heel vrolijk gezicht moeten zijn, al die kleuren, maar ik lette vooral op hun ogen, en zag er angst, depressie en apathie in. Deze meisjes delen met 6 of 7 een kleine eenpersoonskamer, door gordijnen in smalle stukjes verdeeld. Daar ontvangen ze acht tot twintig klanten per persoon per nacht, voor 50 roepies per keer, één euro.
We gingen met een lokale medewerker van JmeO op pad die overal de meisjes aanbood voor hen te bidden. Dit gaf ons de hele middag overal open deuren, of beter, open gordijnen. We baden voor een 16 jaar oud meisje met haar drie maanden oude baby, die stervende was van AIDS; met een 38 jaar oude vrouw, ze leek we dik in de vijftig, die last had van reumatische klachten; we werden bij een hele groep oudere vrouwen en jonge meisjes uit Nepal uitgenodigd. De oudere vrouwen waren als jong meisje al in de rosse buurt terecht gekomen, er is ontzettend veel mensenhandel uit Nepal, en nu, om te overleven als oudere vrouwen, hadden ze hun eigen handeltje opgezet met een groepje jongere meisjes. Eén van die meisjes vertelde dat ze daar al negen jaar werkte en graag weg zou gaan, maar waarheen? Een andere jonge vrouw vertelde dat ze ruzie gehad had met haar man, en dat die haar toen uit wraak aan een pimp verkocht had voor 70.000 roepies. Ze zou pas weer vrij zijn als ze dat voor hem terug verdiend had. Maar ze had ook de zorg voor haar twee kinderen, die daar in de steegjes liepen te spelen, dus de kans dat ze ooit genoeg zal sparen om zich vrij te kunnen kopen is miniem.
YWAM heeft midden in die slum een kamertje gehuurd en is er een kerkje aan het stichten. Er gebeuren allerlei bijzondere dingen, en ze laten Gods liefde op een hele bijzondere en praktische manier in deze wijk schijnen. Willen jullie voor hen bidden? Vooral voor hun veiligheid.
Het was ontroerend om bij het afscheid alle studenten één voor één ons te horen toespreken en bedanken. Zo vertelde Sathyia, een jonge man die al vier jaar het werk onder straatkinderen in Mumbai leidt, dat hij in deze maand meer geleerd heeft, dan in de hele vier jaar daarvoor. Sonya, één van de studenten die deze school samen met haar man volgde, bedankte ons huilend. Sonya was opgegroeid in een leprakolonie omdat haar vader lepra had en dit was de eerste keer dat ze buitenlanders leerde kennen. Ze was helemaal verbaasd geweest dat we samen met de studenten hetzelfde eten aten, tijd voor hen hadden, naar hun verhalen luisterden…En zo kan ik wel van ieder wat vertellen, maar in het kort: het was een geweldige groep leergierige studenten en we hebben genoten hen les te mogen geven en hen een eindje verder op weg te mogen helpen in hun werk onder kinderen in nood.
Lichamelijk werd het voor ons vooral de laatste week zwaar, toen we naast de vreselijk warme temperaturen ook nog eens diarree kregen die niet meer stopte tot we in Australië naar de dokter gingen. Maar goed, alles is weer onder controle! :)
We hebben nu hier in Australië een leuke groep studenten die na de school ook weer in verschillende landen in Azië met kinderen in nood hopen te gaan werken.
Willen jullie voor al deze studenten bidden, voor hen in India en hier in Australië, dat ze Gods plannen voor hun leven zullen volgen en veel kinderen met Zijn liefde zullen bereiken?
En God met ons danken dat we weer redelijk gezond zijn en voor alle prachtige mogelijkheden om de studenten op weg te helpen in hun visies en werk onder de kinderen? Kinderen op straat, in rosse buurten, in gevangenissen, in achterbuurten… Dat het werk van Gods liefde onder deze kinderen vermenigvuldigd mag worden!
Liefs en hele hartelijke groeten, Gods rijke zegen toegewenst,
Johan en Jeannette
woensdag 2 juni 2010
Een paar fotos van onze tijd in Nederland en India
Hannah geeft de paardebloemen in onze tuin water.
Opa, ik wordt zo moe van al dat fietsen...
De Children at Risk school in India
Lesgeven en eten op de grond.
Straatjongetje
Met de studenten met de trein...
Straatjongens met Armani shirts...
Ze willen allemaal wel op de foto!
Na het potje cricket spelen met de straatjongens, is er tijd om samen te zingen, voeren de studenten toneelstukjes op en wordt het evangelie uitgelegd. Daarna staat er nog een lekkere maaltijd klaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)