We veranderen van adres, maar niet van roeping

In onze kleine woonkamer/kantoor

Wat genieten we toch samen van ons kleine appartement in Belo, als we er weer even zijn, tussen alle reizen door, van het lesgeven in verschillende steden en landen. Nieuwe frisse licht groene verf op de muur, gezellige kussentjes, het is gewoon een heerlijk plekje waar we ons thuis voelen. We weten ons gezegend! Maar ik zit hier toch met gemengde gevoelens… want we gaan verhuizen!

Verhuizen?!?

Vijfendertig jaar hebben we nu in Brazilië gewoond. De eerste negenentwintig jaar zijn we een JmeO basis begonnen en hebben die geleid, met allerlei werk onder kinderen die in moeilijke situaties verkeerden, zoals straatkinderen, dove kinderen en kinderen met HIV/aids. De laatste zes jaar hebben we vooral veel lessen gegeven, in Belo Horizonte, in andere steden van Brazilië en in andere landen, over het werken met kinderen in nood. En daar is veel vraag naar bij JmeO basissen wereldwijd.

Volgend jaar: Azië, Afrika en Midden Oosten

We vinden het superfijn als we jonge zendelingen mogen bemoedigen, stimuleren, lesgeven en opleiden, dus we hopen hier nog vele jaren mee door te gaan. Zo staan er voor volgend jaar bijvoorbeeld lessen over het werken met kinderen in nood in de Filippijnen, Macau, Thailand, Cambodja, Angola en Turkije op de agenda.

Zomerhuisje in Ermelo

Maar goed, 20 december vertrekken we dus naar Nederland en zullen we ons er weer inschrijven, zodat we dan de volgende jaren, tussen alle reizen door, in ieder geval samen met Davi en Dilma, onze twee geadopteerde kinderen, de kerstperiodes en de zomervakanties in ons zomerhuisje in Ermelo hopen te vieren. Ze zijn allebei gehandicapt en verstandelijk beperkt, en wonen vlakbij, in Putten, op de Pinnenburg, een beschermde woonvorm, waar ze het erg naar hun zin hebben en geweldig begeleid worden. Maar het zal dus fijn zijn, als we met de kerst- en in de zomervakantieperiodes weer even samen kunnen zijn.

De andere drie kinderen wonen met hun echtgenoten en kinderen in Engeland, Amerika en Brazilië, dus dat is even wat lastiger om die regelmatig te zien!

Jullie zijn van ons

“Jullie zijn van ons, hier in Brazilië, meer dan van welk land dan ook hoor!” zei één van de Braziliaanse leiders me, “we missen jullie als jullie er niet zijn!”

We hopen natuurlijk ook wel, met een zekere regelmaat, naar Brazilië terug te gaan om les te geven, omdat daar toch ook verschillende Children at Risk Schools draaien, en omdat ook onze dochter Michele, schoonzoon Romeu en kleinkinderen daar wonen. Maar de aanstaande twee jaar zijn we dus uitgenodigd om vooral meer in Azië, het Midden Oosten en in Afrika les te geven.

We gaan naar de Filippijnen

Twee jaar geleden mochten we op de JmeO basis van Cebu, op de Filippijnen een seminar geven, en dat was ontzettend leuk! Er zijn veel jonge enthousiaste zendelingen op een mooie groeiende basis die tussen wel negen verschillende sloppenwijken ligt. Heel veel kinderen in nood dus, meteen “om de hoek”.

Er is daar ook een groot verlangen om beter te leren hoe je deze kinderen, en hun families, kunt helpen, zodat hun sloppenwijken van trieste gemeenschappen zullen veranderen in wijken waar mensen op een liefdevolle en eerlijke manier met elkaar om zullen gaan, waar blijdschap en hoop is. Waar er huizen zullen zijn die veilig zijn, met stromend water en elektriciteit, en waarvan de daken niet lekken. Waar kinderen naar school kunnen en jongeren een baan kunnen vinden. Waar er supermarkten zullen zijn, medische posten en kerken. Waar de mensen God zullen kennen, Zijn liefde voor hen en voor alle mensen in en buiten hun wijk, en waar ze Hem zullen eren met hun leven.

Willen jullie ons helpen dit bekend te maken?

Op deze JmeO basis in de Filippijnen zijn we uitgenodigd om de hele drie maanden Children at Risk School te komen geven om de studenten op te leiden. We hebben er erg veel zin in! Misschien kennen jullie wel jongeren die geïnteresseerd zouden zijn om deze school ook te doen? De lessen zullen allemaal in het Engels gegeven worden, dus naast de studenten uit de Filippijnen kunnen we ook internationale studenten ontvangen. Zouden jullie dan deze informatie aan hen door willen geven?

De school zal zijn van 6 april -26 juni 2020, en kost US$500, - per maand, inclusief kost en inwoning. Na deze les fase is er de mogelijkheid om drie tot twaalf maanden op deze basis een stage (practicum) te doen met kinderen in nood. Voor meer informatie is er een mooie en duidelijke website: www.childrenatriskschools.com, of kan er ook direct geschreven worden naar ywamcebu@yahoo.com

Kerst

Buiten koud, donker, misschien wel sneeuw. Binnen lekker warm met flikkerend kaarslicht en een gourmetstel op tafel…

Of zoals in Brazilië: buiten warm (soms bloedheet!) dus blote voeten, dunne T-shirts, ventilators op volle kracht en een barbecue…

Hoe het er ook uitziet, en of het warm of koud is, de boodschap blijft hetzelfde:

Jesaja 9: 5,6: Want er is een kind geboren - voor ons! Het geschenk van een zoon - voor ons! Hij zal de wereld regeren. Zijn namen zullen zijn: Wonderlijke Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst. Zijn heersende autoriteit zal groeien en er zullen geen grenzen zijn aan de orde, rust, schoonheid en overvloed die Hij brengt. Hij zal regeren vanaf de historische troon van David over dat beloofde koninkrijk. Hij zal dat koninkrijk stevig funderen en het in stand houden met eerlijke handel en juist leven, nu beginnend en voor altijd blijvend. (Vrij vertaald van The Message.)

We vieren met Kerst dat de Here Jezus voor ons geboren is, om Heer en Heiland te zijn in ons leven. En dat is ons gebed: dat Hij dit komende jaar door nog veel meer kinderen en families als Verlosser en Heer erkend zal worden en hun levens zal transformeren.

We wensen jullie fijne kerstdagen toe, en Gods zegen in het nieuwe jaar!

Gebedspunten

• Dank God met ons voor alle lessen die we de laatste jaren hebben mogen geven. Bid dat de verhalen van onze ervaringen en lessen nog vele jongeren zal mogen zegenen in hun beginnend werk met kinderen in nood.
• Dank God met ons voor ons kleine, maar gezellige zomerhuisje in Ermelo. Bid dat de verhuizing soepel zal lopen.
• Dank God met ons voor de JmeO basis in Cebu op de Filippijnen. Bid dat de juiste studenten zullen komen om de Children at Risk School te volgen in april 2020.

Daar doen we het voor!

Hier is weer een korte foto update van ons, over onze reis naar Peru, waar we een seminar mochten geven. We begonnen deze reis met een korte visite aan ons nichtje Karina, haar man Yojan en hun dochterje Gabriella, die daar wonen en een paardenranch hebben. Het was ontzettend leuk hen te kunnen bezoeken.

Daarna mochten we een week lang in Lima ‘s avonds in een kerk een seminar geven, en overdag gaven we dan les aan de medewerkers van een buurtcentrum in een achterstandswijk.

Na een aantal lessen over het werken met kinderen, moest er natuurlijk ook een praktijk dag met de kinderen voorbereid worden. Hier zijn onze studenten er druk mee bezig.

Op de praktijk dag kwamen er in twee verschillende buurtcentra flinke groepen kinderen die, nadat ze in kleine groepjes verdeeld waren, een superprogramma aangeboden kregen.

Zelfs de voorgangster van de kerk, waar we ons seminar hielden, kwam meedoen. “Ja, ook al ben in 84, ik kan altijd wat nieuws leren he?” Vertelde ze ons stralend.

De kinderen genoten van alle aandacht.

En ook onze studenten genoten ervan. “Ik wist niet dat werken met kinderen zo leuk en ontspannen kon zijn!” verzuchtte één van de jonge vrouwen. 

Het was zo bemoedigend om achteraf alle enthousiaste verhalen te horen van hoe de studenten de praktijk dag ervaren hadden. 

Reizen zoals deze, naar Peru, zijn toch altijd grote reizen voor Johan en mij, die natuurlijk best wel extra energie kosten. Maar als je dan de prachtige en dankbare mensen ziet, van wie er sommigen elke dag 2 uur heen en ook weer 2 uur terug reisden om het seminar te volgen en dat trouw volhielden, omdat ze zoveel nieuwe dingen leerden; dan zeggen we steeds weer tegen elkaar: “Ja, daar doe je het voor!”

We zijn God dankbaar dat we dit mogen doen. En we zijn jullie dankbaar die dit mogelijk maken door voor ons te bidden en ons financieel te ondersteunen.

Hartelijke groeten en Gods rijke zegen toegewenst!

Gebedspunten

• Bid dat de studenten van het seminar nog veel kinderen in nood zullen bereiken met Gods liefde.
• Bid voor de verschillende buurtcentra in sloppenwijken, die door medewerkers van Jeugd met een Opdracht geleid worden. Bid dat ze steeds de juiste strategieën van de Heer zullen ontvangen om de kinderen en families te mogen helpen.
• Bid voor energie en gezondheid voor ons, als we de rest van dit jaar nog een stel seminars in verschillende steden in Brazilië hopen te geven.

Avonturen tijdens onze lange reis door Zuid Amerika

Ana* belde in paniek op: “Heel het kamp loopt onder, alles is drijfnat, bid dat de regen ophoudt en kom ons alsjeblieft helpen!” 

Ana is een jonge dokter, die uit Venezuela gevlucht is, samen met haar 2 kinderen, 3 zussen, 2 zwagers en 5 nichtjes en neefjes. Ze woonden nu al een half jaar in Boa Vista, een grote stad in het noorden van Brazilië, waar al duizenden vluchtelingen opgenomen waren in kampen van de VN.

Maar die kampen waren ondertussen vol toen zij er een plekje zochten. De enige optie was nu om in een gekraakt ommuurd park met wat plastic zeiltjes een onderkomen te bouwen. Samen met 400 anderen vluchtelingen gingen ze de uitdaging aan, wat konden ze ook anders?

*Ana’s naam is veranderd om haar identiteit te beschermen.

Een vluchtelingenkamp leiden samen met 4 opperhoofden

Het was een bont gezelschap, want behalve een groep blanke Venezolanen, waren er ook indianen uit 4 verschillende stammen, die als eersten uit Venezuela gevlucht waren. Ana vormde samen met 4 opperhoofden van de verschillende stammen de leiding van het kamp. Aan het hek werd een lijst gehangen: Welkom, maar hier gebruiken we geen drugs, geen alcohol, is het om 22 uur stil, etc. En zo probeerden ze er wat van te maken.

In tegenstelling tot de vluchtelingen die in de VN-kampen opgevangen werden, kregen zij geen hulp zoals eten, kleding of elektriciteit…ze waren op zichzelf aangewezen.

In de tijd dat we in Boa Vista waren, hebben we met onze studenten twee van zulke kampen mogen helpen, met programma’s voor kinderen en met praktische hulp. Beide kampen hadden ongeveer 400 volwassenen en 150 kinderen.

Maar Ana’s kamp was iets gecompliceerder, omdat er niet alleen Spaans gesproken werd, maar ook nog eens vier verschillende indianentalen! De vijf groepen hadden ieder een eigen gedeelte van het park ingenomen, sommigen hadden kleine tentjes opgezet, anderen probeerden wat te bouwen met zeilen en palen.

Ana’s familie, 6 volwassenen en 7 kinderen, sliepen op de grond in een soort hut van 5 bij 3 meter, met plastic muren aan drie kanten. De hele voorkant was open. Tijdens de warme zomer, met temperaturen die zelfs boven de 40 graden kunnen stijgen, was dat okee geweest, maar nu was de winter en regentijd begonnen!

Een tropische storm

“Al onze kleren zijn drijfnat, er loopt een rivier door onze hut!” huilde Ana aan de telefoon.

We hebben gauw met onze studenten een plan gemaakt, en enkele uren later konden we ze al gaan helpen, gewapend met zeilen, hamers, touwen, vuilniszakken, etc. De vloer van Ana’s hutje hadden ze zelf al opgehoogd met zand, zodat het water niet meer naar binnen stroomde, en binnen een half uurtje hadden ze met de hulp van onze handige studenten, een mooi groot blauw zeil aan de voorkant gespannen, wat de ergste regen voorlopig buiten zou houden.

Twee stammen waren er nog redelijk vanaf gekomen, omdat ze hun tentjes onder bestaande overkappingen van het park hadden gezet. Maar de meesten hadden dat geluk niet. Eén stam had nog maar pas hun hangmatten opgehangen, en had verder aan geen één kant een beschermend zeil. Ook voor hen, en nog een stel andere families, werden er zeilen gespannen. Voorlopig hielp dat even, maar het waren natuurlijk maar noodoplossingen. Het was ontroerend de dankbaarheid te zien. En toen we een paar dagen later terugkwamen om een kinderprogramma te doen, werden we met open armen ontvangen.

150 kinderen in groepjes op de vloer

Een kinderprogramma voor 150 kinderen, zonder zaaltje, zonder tafels en stoelen, met kinderen die 5 talen spreken, hoe doe je dat? Ha, het is altijd prachtig om te zien hoe flexibel onze studenten zijn.

Er werden 8 grote doeken gekocht om met groepen kinderen op te zitten, en bij aankomst werd bij elk kind een sticker met hun naam en leeftijd opgeplakt. Zo kregen we 6 groepen, waarvan de oudste 2 groepen ook nog eens opgedeeld werden in jongens en meisjes groepen, en voilà, het programma kon beginnen!

Johan en ik hadden de studenten al een paar weken lesgegeven, en ze hadden een geweldig programma voorbereid, aangepast aan de verschillende leeftijden. Het was prachtig om te zien, dat de kinderen van de 5 verschillende etnische groepen, zonder problemen met elkaar mixten en genoten. De tijd vloog om. Voor we het wisten waren we drie uur verder.

Met super enthousiaste studenten:“Ik wist niet dat het zo leuk kon zijn! Ik dacht dat je alleen maar kinderprogramma’s kon doen, door een hele grote groep als dit bezig te houden met hard zingen en stampen. Maar zo’n grote groep in kleinere groepjes verdelen is veel leuker, en ik ken nu alle namen van de kinderen uit mijn groep!”

De basis van Jeugd met een Opdracht in Boa Vista is nog maar een hele jonge basis, maar ze hebben een duidelijke toewijding om door te gaan met het helpen van indianen en van vluchtelingen. Het was bijzonder hier een maand te mogen lesgeven.

170 studenten in ons Children at Risk Seminar

Ook in Sao Luis waren we door een JmeO basis uitgenodigd. Zij hadden al veel contacten met de verschillende kerken in de stad, en toen ze ons seminar over het werken met kinderen in nood aankondigden, kwamen er zelfs 170 studenten op af. Erg leuk natuurlijk, om zo’n grote groep gemotiveerde studenten te hebben, die willen leren hoe ze het beste uit kunnen reiken naar de vele kinderen en families die in erbarmelijke omstandigheden leven.

Na negen weken lesgeven in 5 verschillende steden, zijn we weer even thuis geweest in Belo Horizonte, gezellig met onze jongste dochter Michele en haar gezin. Nu zijn we alweer doorgereisd naar Peru om een seminar in Lima te geven. De rest van dit jaar zijn we lekker druk met lesgeven en seminars, in verschillende steden hier in Brazilië.

Volgend jaar: Children at Risk School in de Filippijnen

Maar ondertussen zijn ook de voorbereidingen al in volle gang om in april-juni volgend jaar de volledige drie maanden Children at Risk School op de Filippijnen te geven, in Cebu, op een basis van Jeugd met een Opdracht waar we twee jaar geleden ook al een 2 weken seminar hebben mogen geven.

Mochten jullie nog jongeren kennen, die zo’n cursus wel zouden willen doen in het Engels, om te leren hoe je het beste een ministry voor kinderen in nood kan opzetten, waarom, en wat er allemaal bij komt kijken, dan kunnen ze hier meer info krijgen en zich inschrijven. De schoolkosten voor drie maanden les met kost en inwoning is U$1500,-

Dank jullie wel

Ieder heel hartelijk bedankt, die ons al jaren zo trouw steunen. Jullie gebed heeft ons gedragen, jullie bemoedigingen hebben ons gemotiveerd en jullie giften hebben ons voorzien in wat we nodig hebben. We zijn jullie dankbaar, dat we zo samen God mogen dienen in het uitreiken naar de kinderen in nood en hun families. We bidden voor jullie en wensen jullie Gods rijke zegen toe!

Gebedspunten

• Bid voor de miljoenen Venezolanen die ondertussen uit hun land gevlucht zijn. Bid dat de kerken in de omringende landen de uitdagingen niet uit de weg zullen gaan, maar de helpende hand zullen bieden.
• Bid voor de twee vluchtelingenkampen van Boa Vista, die niet door de VN geleid worden, en waar er een tekort is aan alles!
• Bid voor Ana en haar familie, dat ze haar doktersdiploma in Brazilië zal kunnen laten erkennen, dat ze banen voor de volwassenen in haar familie zullen vinden, en een goed onderkomen.
• Bid voor de seminars en lessen die wij de rest van het jaar nog mogen gaan geven in Peru en Brazilië.
• Bid voor de voorbereidingen van de Children at Risk School op de Filippijnen.
• Bid voor mijn zus Carla en haar familie. Mijn zwager Sieb is pas overleden, het gemis is groot.
• Dank God voor onze gezondheid.
• Dank dat we zoveel studenten mogen motiveren en trainen om met kinderen in nood te werken.

Kort nieuws juni

Hier is weer wat kort nieuws van ons vanaf de vluchtelingenkampen bij de grens met Venezuela.

We zijn hier uitgenodigd door de Jeugd met een Opdracht basis in Boa Vista, en deze hele maand hebben we de zendelingen 's morgens les gegeven, gewoon op de veranda van hun huis, terwijl we 's avonds extra lessen gaven in een gehuurd zaaltje, voor mensen van kerken, scholen en andere zendingsorganisaties die met de vluchtelingen vanuit Venezuela werken, of willen gaan werken.

Op sommige middagen en zaterdagen gingen we met ze naar de vluchtelingenkampen om enkele lessen meteen in praktijk toe te passen: hoe organiseer je nu kinderprogramma’s voor de kinderen van de vluchtelingen?

Er zijn hier 13 kampen, waarvan 11 onder het beheer van de VN, daar hebben de mensen een droog dak boven hun hoofd en 3 x per dag eten. Maar de andere twee kampen zijn ontstaan omdat de VN kampen vol zaten. De vluchtelingen zijn toen neergestreken op een paar lege terreinen en hebben daar hun tijdelijke “thuis” van gemaakt. Op deze twee kampen hebben we ons vooral gericht.

Er is in deze kampen eigenlijk gebrek aan alles: eten, onderdak, matrassen, droge kleding, (het is hier regentijd!), elektriciteit...

Maar het was prachtig de flexibiliteit en liefde voor de kinderen van onze studenten te zien. Een van de kampen heet "Crianca Feliz": "Blije Kinderen", en voor een paar middagen mochten we blijdschap brengen, en de hoop van de Here Jezus, in een trieste en bijna hopeloze situatie.

Dit is nog een foto aan de rivier in Boa Vista. Aan het eind van de week hopen we door te reizen naar Manaus, om daar ook een seminar te geven over het werken met kinderen in nood.

Iedereen die met ons meeleeft heel hartelijk bedankt en Gods rijke zegen!

• Bid voor de families die op de vlucht geslagen zijn en het nu zeer moeilijk hebben. Vooral voor de families die in de 2 kampen wonen, waar er bijna geen voorzieningen zijn.
• Bid voor de mensen die onze seminars volgen. Dat ze nog vele kinderen, tieners, jongeren en families mogen helpen.
• Bid voor de laatste lessen die we van de week in Boa Vista mogen geven en de volgende week in Manaus. Dat God ons zal gebruiken om velen te bemoedigen.
• Bid voor mijn zwager, die nog steeds erg ziek is. Ook voor mijn zus en hun familie.

Terwijl we (nog) in Brazilië zijn…

In Rio de Janeiro is een ommuurde wijk, met maar één straat die toegang geeft tot de wijk. Dwars over die straat ligt een grote oude afgezaagde boom. Als je er met de auto naar binnen wilt, moet dat afgesproken zijn met de bende die daar de scepter zwaait. Er staan zwaar bewapende jongens naast de boom, die hem met dikke kettingen wegtrekken als je toestemming hebt met je auto naar binnen of naar buiten te gaan. Ook als je lopend de wijk binnen wilt, moet je eerst uitgenodigd zijn door iemand van de wijk, die je dan bij de boom opwacht, om daarna samen met je de wijk in te lopen. Ga je zonder begeleiding de wijk in, dan loop je een groot risico doodgeschoten te worden….

Wij waren een paar jaar geleden ook in die wijk uitgenodigd. Jeugd met een Opdracht had er vroeger al eens een werk gehad, maar dat lag nu stil. Zouden onze studenten van de Children at Risk School dat weer nieuw leven in kunnen blazen?
 

De children at Risk school in Rio de Janeiro

 Goed volk 

Een voorganger, die al meer dan 20 jaar een kerk midden in die wijk leidt, nodigde ons uit en wachtte ons op bij de boom. Je zou de afstand vanaf de boom tot aan het huis van JmeO in de wijk in 5 minuten kunnen lopen, maar we deden er 45 minuten over, want hij nam de tijd ons één voor één aan alle jonge en oudere mannen van de bende, die op straat stonden, voor te stellen, en te benadrukken dat we “goed volk” waren.

We liepen door smalle steegjes en bredere mooi schoongeveegde straten. Ik zag kleine, echte favela-huisjes, maar ook grote huizen met hoge muren eromheen, en eentje, waar nog net de grote draaiglijbaan overheen stak, die in hun privézwembad uitkwam. Auto’s stonden gewoon in de straten geparkeerd, en niet zoals in de rest van Brazilië, in garages, uit angst dat ze gestolen worden. Hier in deze wijk werd niet gestolen, hoewel dit een wijk was, waar de politie niet naar binnen kwam. Het was de bende die hier hun “recht” handhaafde.

Oorlog
Vele mensen die hier wonen, zijn hier geboren, en wonen hier hun hele leven. Maar de levensverwachting is hier niet zo hoog als in de rest van Brazilië. Er was vorig jaar nog een bloedige oorlog geweest met een bende van een naburige wijk, die aan vele jongens het leven gekost had. Maar nu was er weer vrede, de bende van deze wijk had alle verkooppunten van drugs weer onder hun controle.
 

Een andere achterstandswijk in Rio, waar JmeO een geweldig werk heeft.

Christelijke drugsdealers?

Met verbazing keek ik naar de vele muren in de wijk, die met vrolijke gele, roze, paarse en groene verf beklad waren, met grote duidelijke Bijbelteksten erop. Ja, werd me uitgelegd, de leiders van deze bende zijn christelijk… De leiders van de bende claimden dat God aan hun zijde stond, zodat niemand het in hun hoofd moest halen zich tegen deze leiders te keren… want “keerde je je tegen de leiders, dan keerde je je tegen God”, in hun opinie. Het werkte. In de super religieuze wijk, was er een ongezonde vrees voor God en dus ook voor de dealers. Zo hielden ze de mensen in hun greep. Wat een vreemde en kromme wereld, en dat zomaar midden in Rio de Janeiro.

Lange adem

Een groepje van onze studenten hervatte daarna inderdaad het werk met de kinderen en tieners, en in de afgelopen maand zijn we ze op wezen zoeken om te zien hoe het met hen gaat. Hoe leg je aan de kinderen van die wijk uit wat echt christen zijn betekent? Wie God echt is? En dat er buiten de muren van de wijk een hele grote wereld is? Onze ex-studenten, nu medewerkers van JmeO, hadden prachtige verhalen van kinderen die met hun kamp meegedaan hadden, en diep door God aangeraakt waren. Maar het werk daar, is een werk van de lange adem. We waren super geraakt om te zien, wat een hart deze medewerkers hebben voor de wijk, voor de kinderen en hun families.
 

Op de JmeO basis in Fortaleza

300 jonge tieners in Fortaleza

Terwijl ik daarna, eenmaal weer thuis, een website bouwde voor de Internationale Children at Risk Scholen, reisde Johan door naar Fortaleza. De JmeO basis daar heeft een schitterend werk met 300 jonge tieners. Ze hopen om in augustus ook hun eerste Children at Risk School te gaan draaien, zodat er meer medewerkers en studenten opgeleid kunnen worden in het werken met deze kinderen en tieners.
 

An adventure with God awaits: Children at Risk School!

Straatkinderen in Recife

Daarna gaat Johan door naar Recife. Daar leiden goede vrienden van ons, Mati en Julie, de JmeO basis. Zij hebben elkaar ongeveer 25 jaar geleden bij ons op de basis in Belo Horizonte ontmoet. Ik heb over Mati in mijn boek “Gods hart voor kinderen” geschreven hoe hij indertijd door de politie gekidnapt, mishandeld en bijna vermoord werd, omdat ze dachten dat hij één van de leiders van een straatjongens bende was.
 

Julie en Mati, de leiders van de JmeO basis in Recife

Ze leiden nu al vele jaren samen de basis in Recife, en geven ook al meer dan 20 jaar, elk jaar een Children at Risk school, om hun medewerkers en studenten op te leiden. Op een schitterend groot terrein, hebben ze naast alle leslokalen, huizen en appartementen voor medewerkers en studenten, ook een opvanghuis voor straatkinderen, en een grote kleuter- en lagere school voor de kinderen uit de aangrenzende wijk. Johan gaat er lesgeven in de Children at Risk School, en het is altijd heerlijk om de nieuwe plannen en dromen voor de toekomst met de leiders door te spreken.
 

Medewerkers van de JmeO basis in Recife

Aansluitend daarop begint onze grote twee maanden reis naar het uiterste noorden van Brazilië, op de grens met Venezuela, om te werken met de vluchtelingen, maar daarover meer in een volgende nieuwsbrief!

Onze kinderen wonen straks in 4 verschillende landen.

Toen we zelf al bijna 40 jaar geleden de keus namen om God te gehoorzamen en de zending in te gaan, vonden we het moeilijk om familie en vrienden achter te laten, maar gingen we het avontuur samen met God aan. Ook onze ouders, broers, zussen en vrienden vonden het indertijd lastig toen we Nederland verlieten, het is toch altijd een heel gemis.

We wonen nu al 35 jaar in Brazilië. Belo Horizonte is de stad waar onze kinderen opgroeiden, dat is de plek die we “thuis” noemden.

Nu staan we zelf op de plek van ouders, waarvan de kinderen niet alleen het huis verlaten hebben, maar ook het land waar ze in opgroeiden… Pieter, onze oudste staat op het punt met zijn gezin naar de VS te verhuizen, Dilma woont in Nederland, Johanneke woont met haar gezin in Engeland, Michele woont als enige van onze kinderen met haar gezin in Brazilië, en Davi woont ook in Nederland.

Lastig? Jazeker! 

Sinds 2011 zijn we niet meer met allemaal tegelijk samen geweest. Ik hoop en bid dat het misschien één van de volgende jaren wel weer gaat lukken. Als we in Brazilië zijn missen we het stel wat in andere landen woont, als we in Nederland zijn, idem dito! Daarbij reizen we nu zelf samen vele maanden per jaar om les te geven in weer andere landen.

Toch lukt het tot nu toe om met ieder van de kinderen en hun gezinnen elk jaar wat kwaliteitstijd te hebben. Soms niet zo lang en vaak als ik wel zou willen, maar God is trouw! Ook hebben we nu natuurlijk het geweldige voordeel van internet, met Whatsapp, Skype, Facebook, e-mails etc., om met elkaar in contact te blijven. Maar dat is toch niet hetzelfde als elkaar weer echt zien, en eens een flinke knuffel geven! Zou ik dan toch last hebben van het empty nest syndroom?

Gelukkig genieten Johan en ik ook heel veel van het samen zijn, en het samen God dienen, en weten we dat God trouw is, in al zijn zorg, voor ons, onze kinderen, familie en vrienden, of ze nu dichtbij of ver weg wonen.
 

Aan ieder die met ons meeleeft, ons geappt of gemaild heeft, voor ons gebeden heeft en die ons financieel ondersteund heeft, ons hartelijke dank! We wensen jullie Gods rijke zegen toe!


Gebedspunten

• Willen jullie bidden voor het werk met kinderen in nood in Rio de Janeiro, Fortaleza en Recife? Dat God de medewerkers elke keer weer mag leiden in de juiste aanpak en strategieën, en dat er altijd genoeg geld en vooral ook genoeg medewerkers en vrijwilligers zullen zijn voor al die plannen.
• Bid voor de lessen die we mogen geven op onze reizen door het noordoosten en noorden van Brazilië. Dat ze tot zegen en bemoediging zullen zijn voor vele studenten.
• Bid voor ons, onze kinderen en kleinkinderen. Dat God ons zal helpen altijd genoeg tijd voor elkaar te vinden, ook al zijn we niet de doorsnee familie, en wonen we ver bij elkaar vandaan.
• Bid voor mijn zus en zwager, hun kinderen en kleinkinderen. Mijn zwager Sieb is nog steeds ernstig ziek. Bid dat hij en de familie Gods zorg en aanwezigheid steeds duidelijk zullen ervaren.