Protesten op straat in Brazilie

Helikopters vliegen urenlang boven onze wijk, ik hoor knallen, waarvan ik niet weet wat het zijn, vuurwerk, gasbommen, geweerschoten?

De protesten zijn nu al een week lang aan de gang. Het begon eigenlijk met een oproep via de sociale media om het niet langer te pikken dat de prijzen van de bus nu alweer verhoogd waren in een heleboel steden, dat bracht duizenden mensen op de been. Maar in Belo Horizonte waren de bus prijzen niet omhoog gegaan…, tja, wat dan? Als gauw liepen daar ook tienduizenden mensen te protesteren, tegen corruptie, tegen de regering, die niet genoeg investeert in onderwijs en medische zorg, maar wel mooie wegen aanlegt van vliegvelden naar voetbal arena’s. Ja, en dan die miljarden die uitgegeven zij om van die prachtige grote voetbalstadia te maken Achteraf gezien vinden een heleboel Brazilianen dat het geld daar niet aan uitgegeven had moeten worden. En misschien terecht. Maar dat is een beetje te laat, wat nu dan? Het staat er toch al? Het geld is toch al uitgegeven? Als we nu ook nog de WK gaan boycotten verliezen we er alleen maar meer aan.

Protesten in Rio: honderdduizend mensen op straat

Honderdduizenden mensen gingen vandaag de straat weer op, en Globo, de grootste tv zender van het land werd meteen aan het begin van de protesten ervan beschuldigd, dat ze met hun miljoenencontracten om de WK te mogen verslaan, nu tegen de protesten waren, en vooral al het vandalisme tijdens de protesten lieten zien, alleen maar om hun eigen financiële hachje te redden.

Als tegenreactie, laat Globo nu de hele dag de protesten zien, vertelt honderdduizend keer dat de grootste groep vreedzaam is maar dat er kleine groepen het verzieken voor iedereen, met hun vandalisme en geweld. Ja dat weten we nu wel. Maar journalistiek zou meer dan dat moeten zijn, ze zouden interviews moeten laten zien met de leiders van de protesten, met de politieagenten, met de politieke leiders, met de mensen op straat, maar niets van dat alles, alleen maar de hele dag beelden uit helikopters van honderdduizenden mensen die protesteren. Zo dekken ze zichzelf in, maar is er dus geen journalistiek meer waarin je beide kanten laat zien en aan het woord laat, geen echte informatie meer.

Er wordt geprotesteerd tegen corruptie, en voor meer investeringen in scholen en medische zorg. Heel goed, is echt nodig in een land wat als zesde wereld economie gerekend wordt maar waar de index voor menselijke ontwikkeling, wat betreft armoede, analfabetisme, onderwijs en levensverwachting, maar  de 85^e plaats inneemt op een lijst van 186 landen. Maar wat zijn de ideeën dan, zijn er voorstellen hoe we dat kunnen bereiken? Tot nu toe zijn die er nog niet, in ieder geval niet duidelijk. En dat na al een week protesten. Er wordt alleen maar opgeroepen om vandaag en morgen en dan ook de hele volgende week weer te gaan protesteren. Maar ik weet het nu eigenlijk wel. Het volk wil het zo niet langer, dus wat gaan we nu eraan doen?

De meeste burgemeesters van grote steden hebben al beloofd de verhoogde prijzen voor buskaartjes weer terug te draaien, zelfs in Belo, waar er dus geen prijsverhoging was, kan het opeens goedkoper…

Maar verder? Nog dagenlang protesteren zonder dat er zinnige oplossingen aangeboden worden, zonder gesprekken, zonder journalistiek? Nog meer vandalisme?

Ik zie een volk op straat die het uitschreeuwt. Genoeg! Nu geen corruptie meer! Maar die niet weten hoe dit nu verder te bewerkstelligen.

We hebben gebed nodig! Gebed voor het volk dat het niet langer allemaal pikt, gebed voor politiemensen die de orde proberen te handhaven, gebed voor de president en de politici, die toch allemaal door het volk gekozen zijn, corrupt of niet. Gebed voor de verkiezingen volgend jaar. Gebed voor stabiliteit en rechtvaardigheid. En gebed voor onze teams die de straat opgaan om voor de mensen op straat te bidden, ze van de hoop te vertellen, hoop op echte verandering, hoop op echte rechtvaardigheid, hoop op echte hulpverlening, door Jezus, onze Heer!

Er zijn in Belo Horizonte door de gemeente grote schermen opgesteld op belangrijke pleinen in de stad, om de voetbalwedstrijden te kunnen volgen.

Onze teams delen rode kaarten uit, met waarschuwingen tegen seksuele exploitatie van kinderen.

Voor de wedstrijden en in de pauze wordt er opgetreden en wordt het evangelie uitgelegd.

Ook worden er folders met de goede boodschap uitgedeeld.

Vanavond gaan we met onze teams weer de straat op om te evangeliseren en te bidden, bidden jullie mee? 

Oma Koosje

Vandaag is Johans moeder begraven. Ze is 88 jaar geworden. Een klein lief mensje wat ons de laatste keer verwonderd aankeek toen we op visite kwamen. Zou ze nog iets in ons herkennen? Het leek van wel. Ze wilde Johan wel een neuszoen geven, en vond de Ipad met filmpjes van onze kleinkinderen geweldig. Na elf kinderen, meer dan vijftig kleinkinderen en aangetrouwde kleinkinderen en ook nog eens rond de vijftig achterkleinkinderen, zijn we allemaal de tel kwijtgeraakt…

Haar liefdestaal was zorgen: zorgen voor de kinderen, niet alleen toen ze klein waren, maar ook later, toen ze allang uit huis waren en de meeste getrouwd waren en ook weer kinderen kregen. Maar zelfs toen het zorgen niet meer zo goed ging, het moeilijk werd goed voor zichzelf te zorgen,  en ze bij Sjaak en Nelleke in een aanleunwoning mocht wonen, bleef het zorgen doorgaan: de aardappels schillen de was opvouwen,  je kon toch niet stil gaan zitten?

Wat een geweldig voorbeeld van geven en zichzelf geven hebben we in haar. En wat een geweldig voorbeeld van geven en zichzelf geven zien we ook weer in haar kinderen en kleinkinderen. Zoals Sjaak en Nelleke, en hun kinderen, die de hoofdprijs winnen in praktische liefde tonen. Ze namen de hele mantelzorg organisatie op zich, en lieten die niet alleen op rolletjes lopen, maar zorgden er ook voor dat het met de hoogste kwaliteit en liefde gebeurde. Ze stelden hun huis open voor iedereen, kochten leuke fleurige kleren voor oma Koosje, stuurden met zeer grote regelmaat prachtige updates per email naar de hele familie over haar wel en wee, vaak met foto’s erbij. Ze zorgden dat het niet alleen goed ging, maar dat het geweldig goed ging.

En dan waren er nog de rest van haar 11 kinderen, die allemaal hun liefde, inventiviteit en zorgzaamheid inzetten, samen met aangetrouwde kinderen en kleinkinderen, om het oma Koosje de laatste jaren van haar leven zo goed mogelijk te laten hebben. Wat een zegen om bij die mooie familie te horen! Ik ben dankbaar voor mijn schoonmoeder en het voorbeeld van liefde door dienstbaarheid dat zij gegeven heeft, en dankbaar voor mijn schoonfamilie waar ik diezelfde liefde zo duidelijk in terug mag zien!

En nu? Het zal nog even zoeken worden hoe voorkomen kan worden, dat die hele grote familie niet meer samenkomt. Oma, de spil, is er niet meer. Zij heeft het nu beter. 

“Heer wilt U haar verrassen?”, bad ik toen ze op sterven lag. Ik kon in mijn gedachten al zien hoe verbaasd ze rond zou kijken, naar al dat mooie, al dat goede, ook voor haar! En hoe ze dan Jezus veilige armen om haar heen zou voelen, en verrast worden door Zijn liefde, ook voor haar!

En wij? Wij hebben het druk met groeiende families, kinderen die trouwen, kleinkinderen… ik hoop dat we toch met elkaar de tijd zullen vinden, om elkaar op te zoeken, samen verder te gaan. Familie is kostbaar!

Een klein filmpje tijdens ons laatste bezoek aan haar :