Beste familie en vrienden,
“Ik ben een vluchteling en heb hulp gekregen, nu wil ik zélf de kinderen helpen die hebben moeten vluchten.” Malik praat met enthousiaste gebaren. Hij opent zijn armen wijd om te laten zien hoeveel kinderen hij zou willen helpen. Voorheen was hij aan het studeren op de technische hogeschool in Qaraqosh, een stad in Irak waar voornamelijk christenen woonden. “God heeft mijn leven veranderd, het een andere richting gegeven. Nu droom ik ervan om een grote school te beginnen, hier in het kamp, waar Gods waarheid zal stromen als een rivier, redding brengend, genezend…”
Interne verdrevene
Malik was één van de studenten aan wie we vorige maand les mochten geven. Het was onze derde reis dit jaar naar Irak. Net als alle andere 24 studenten is Malik een IDP (internally displaced person) of in het Nederlands: een interne verdrevene: iemand die gedwongen is zijn huis of woonplaats te ontvluchten, maar wel binnen de grenzen van zijn eigen land blijft.
200.000 christenen gevlucht
In Irak zijn er ondertussen ongeveer 3 miljoen interne verdrevenen, mensen die voor het schokkende, brute geweld van de IS hebben moeten vluchten, waaronder ruim 200.000 christenen. De meesten van deze christenen woonden in de provincie Nineve, en zijn naar Koerdistan gevlucht, het noordelijke gebied in Irak, toen de hoofdstad van Nineve, Mosul, en de omliggende steden door de IS ingenomen werden. Het is hetzelfde Nineve als waar in Bijbelse tijden Jona heen gestuurd werd om Gods woord te verkondigen.
Lessen over onderwijs en traumaverwerking
Onze studenten wonen nu in Erbil, de hoofdstad van Koerdistan, in vier verschillende christelijke kampen. Ze waren allemaal al begonnen om geïmproviseerde scholen of opvang voor de kinderen van hun kampen te organiseren. De meesten hadden geen enkele ervaring in het onderwijs, maar hadden hun opleidingen voor dokter, ingenieur, architect, etc. af moeten breken. Ze waren dan ook super dankbaar om nu wat lessen over onderwijs aan kinderen en traumaverwerking voor kinderen te krijgen en deden zeer toegewijd mee.
In een vluchtelingen kamp (flatgebouw) voor christenen
Ons leslokaal was op de vijfde verdieping van een onafgebouwd groot flatgebouw. De lokale kerk had het ruwe karkas, met hulp van geld uit het buitenland, in één week om weten te toveren tot een woonplaats voor 150 christelijke gevluchte families. Op de eerste t/m de vierde verdieping hadden ze met plastic muurtjes voor elke familie een slaap/woonkamer gemaakt en aan het eind van de gangen waren er toiletten, douches en een gezamenlijke keuken. Ze woonden hier nu alweer een jaar. Alles werd door de families zelf brandschoon gehouden. Op de vijfde verdieping was er een grote samenkomstzaal, die voor kerkdiensten, bruiloften en begrafenissen gebruikt werd. Daar mochten we elke dag met onze studenten gebruik van maken. Een ideale plek, want na een week theoretische lessen, konden de studenten het geleerde in de praktijk brengen toen de kinderen van 6-12 jaar van dit gebouw (of “kamp” zoals ze het zelf noemen) naar boven mochten komen. Het werd een fantastische ochtend, met ruim tachtig kinderen die in kleine groepjes van 3 of 4 over onze studenten verdeeld waren.
 |
| We zijn allemaal uniek geschapen, en God houdt van ieder! |
 |
| "Maar voor u, die mijn naam vreest, zal de zon der gerechtigheid opgaan, en er zal genezing zijn onder haar vleugelen" schreef één van onze studenten de belofte uit Maleachi 4 in zijn schrift. |
“Jezus kwam!”
Hani, een van onze studenten vertelde met tranen in zijn ogen hoe het programma gegaan was. Tijdens de ochtend werkten de studenten met de kinderen met een traumaverwerkingsboekje dat in hun taal, het Arabisch, vertaald is. Hani had 4 jongens aan zijn tafel van 10-13 jaar. Hij zag dat de jongen die naast hem zat een naam opschreef toen er gevraagd werd wie hij tijdens de vlucht verloren had. Daarna begon de jongen stilletjes te huilen.
“Wil je erover praten?” vroeg Hani, zich naar hem toebuigend.
De jongen knikte, “Ja, het was mijn vader, ze hebben hem onthoofd…” fluisterde hij met een verstikte stem.
Hani schrok. Zijn eigen broer was ook door de IS vermoord toen ze uit Mosul vluchtten, hij moest er nog elke dag aan denken. Hij had het er zelf vreselijk moeilijk mee. Hoe zou hij dan nu deze jonge tiener kunnen helpen met het verdriet over zijn vader? Opeens herinnerde hij zich de lessen weer, híj hoefde niet sterk te zijn voor deze jongen. Waar hij zelf nog pijn had, kon de Here Jezus hen beiden troosten in hun zwakheid en verdriet!
“Zullen we samen bidden?” vroeg Hani aarzelend, zijn hand vastpakkend. Hani had dit nog nooit met iemand gedaan. Ja, knikte de jongen, dat wilde hij graag.
“En Jezus kwam!”, vertelde Hani stralend, “we voelden ons heel erg verdrietig en omgeven door duisternis, maar toen brak het licht door en was het alsof de Heer Jezus onze lasten letterlijk op zich nam, we ervoeren opeens zo’n diepe vrede!”
Kippevel
Geweldig, ik kreeg er helemaal kippenvel van toen ik Hani dit hoorde vertellen! Dat was nu juist de reden dat we deze gevaarlijke reizen hadden gemaakt! Als ik alle nood om mij heen zag, voelde ik me zo klein. Heer wat kan ik nu doen om hen te helpen? We kunnen hier maar zo kort zijn.
Maar dit was het antwoord! Ja, het was waar, we konden maar 2 weken blijven. Maar God gebruikte de lessen die we mochten geven, om de vluchtelingen hoop te geven. En hoop was iets wat we daar nog niet veel gezien hadden.
Hopeloos
Eigenlijk juist het tegenovergestelde: de meeste christenen waren nu al een jaar geleden gevlucht. Voor velen was het niet de eerste keer dat ze huis en haard achter zich lieten en weer opnieuw moesten beginnen. Maar deze keer was er bijna geen hoop meer. Ze voelden zich bedrogen: het leger had hen niet tegen de IS beschermd, maar was ‘s nachts stilletjes uit hun steden getrokken. Hen aan hun lot overlatend. Ze willen hier niet meer een nieuw bestaan opbouwen, want wat garandeert hen dat ze deze keer wel beschermd zullen worden? Niets! Ze geloven niet meer in de beloftes van hun regering en voelen zich onveilig.
Allemaal naar Europa
Volgens de lokale christelijke kerken zouden alle christelijke interne verdrevenen, ruim 200.000, wel naar Europa willen vluchten. (En dan heb ik het nog niet eens over de ruim 2,5 miljoen moslim in vluchtelingenkampen…) Ze zijn nog niet gegaan omdat ze nog familie in het door IS bezette gebied hebben, en willen wachten totdat die ook kunnen vluchten, of ze zijn nog niet gegaan omdat ze geen geld voor de reis en de mensensmokkelaars hebben. Als ze al gevlucht waren met wat geld en wat van hun bezittingen, is dat meestal tijdens hun vlucht bij de checkpoints van hen afgepakt. De vluchtelingen die dit jaar in Europa aangekomen zijn, waren de rijkere vluchtelingen, zij hebben nog geluk gehad. Die achtergebleven zijn, wachten met smart op hun kans.
Vluchtelingen in Nederland
Natuurlijk volgen we al het nieuws over de vluchtelingen uit Syrië, Irak en Afghanistan die o.a. ook in Nederland aankomen. En we vinden het geweldig om te lezen dat er christenen in Nederland zijn die willen helpen, die vrijwilliger worden, of zelfs hun eigen huizen openstellen. Is dat ook niet wat de Heer Jezus bedoelde in Matheus 25 toen hij zei: “Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op… Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor één van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.”
Werkboekjes voor kinderen
We hebben geweldig en super praktisch materiaal beschikbaar in het Engels en Arabisch, voor ieder die de kinderen van vluchtelingen willen helpen om over hun trauma’s heen te komen. Het is een werkboekje voor kinderen en een gids voor de begeleiders, makkelijk te gebruiken en geschreven door zeer ervaren hulpverleners op het gebied van trauma verwerking. Misschien kan het in jullie gemeente of in een AZC gebruikt worden? Stuur ons maar een email jlukasse@gmail.com en we sturen je het graag toe.
Geloof opbouwen
We zijn dankbaar dat we deze reizen mochten maken, en het geloof van een paar groepen christelijke vluchtelingen op mochten bouwen, zodat zij op hun beurt weer veel getraumatiseerde kinderen zullen kunnen helpen. Dank jullie wel voor jullie gebed en steun tijdens deze reizen!
 |
| Na afloop vsn het programma met de kinderen, mochten we hen ieder een prachtige kinderbijbel aanbieden. |
Kinderen in nood in Rio, een andere wereld
Voor de komende maanden zijn we druk met de voorbereidingen van een grote Children at Risk school in Rio de Janeiro. Weer een hele andere wereld, maar als we naar de kinderen van 10 en 11 jaar in de favela’s kijken, die gewapend rondlopen en “in dienst” zijn van de grote drughandelaars, of jonge meisjes zien, die op de boulevard hun lichaam verkopen, zien we dat ook daar weer een hele grote nood is, waar de Heer Jezus door zijn kerk heen een antwoord op wil geven! We hopen dan ook een flinke groep jongeren 8 maanden lang te trainen. Maar daarover meer in de volgende nieuwsbrief!
Gebedspunten
- Meer dan 50% van de vluchtelingen zijn kinderen. Bid voor hen, dat er iemand zal zijn die naar hen wil luisteren, die met hen wil bidden. Dank met ons voor de studenten die we in de vluchtelingenkampen op mochten leiden.
- Bid voor onze broers en zussen die hebben moeten vluchten en vaak al hun bezittingen, en of erger: één of meer van hun familieleden, kwijt geraakt zijn. Dank voor de kleine lokale kerken in Koerdistan, die zo ontzettend hun best doen om 200.000 mensen op te vangen.
- Bid voor de vluchtelingen die de gevaarlijke reis naar Europa beginnen. En bid voor de christenen in Europa, dat ze zich niet bang zullen laten maken voor de vluchtelingen, van wat voor geloof dan ook, maar aan God zullen vragen wat Hij wil dat ze zullen doen met al die mensen die hulp nodig hebben.
- We horen steeds meer verhalen van mensen die op zoek gaan naar de waarheid en de Here Jezus vinden. En dan hebben we het over miljoenen! Bid dat de kerken open zullen staan, en de christenen klaar zullen staan om hen te onderwijzen.
We wensen jullie allemaal alvast hele fijne feestdagen toe, waarin Gods liefde centraal mag staan! Gods rijke zegen toegewenst, ook voor het nieuwe jaar!
