Ondertussen is het al een week geleden dat Johan met het team naar Haïti vertrokken is. Ze zijn 2 dagen in St. Marc gebleven en toen zaterdagochtend vroeg naar Port au Prince gegaan.
In Port au Prince was er eigenlijk alleen maar één echtpaar als fulltime medewerker van YWAM, en die kregen net één dag voor de aardbeving hun eerste kindje… Moeder en kind maken het goed, en de vader, Peterson, is vanaf die dag non stop bezig om te proberen zijn volk zo goed mogelijk te helpen.
Hij kreeg vanaf de tweede dag hulp van YWAM teams uit de Dominicaanse Republiek en uit Tyler, Texas, waar er een speciale YWAM ministry is, “Mercy Works” die meteen 36 dokters en verpleegsters stuurden. Peterson bracht ze onder in een weeshuis waar vrienden werkten, en organiseerde dat ze een politiebureau, midden in het centrum van de stad, recht tegenover het ingestorte paleis, mochten gebruiken om er een kliniek van te maken. De chirurgen hebben ieder 12 operaties per dag verricht, geen kleine prestatie, met elkaar behandelden ze 500 patiënten per dag. Maar na twee weken, moesten de chirurgen terug naar huis en was vrijdag de laatste dag dat de politiepost/kliniek nog een chirurg had. Peterson bad hard en de volgende morgen vroeg stond Johan met zijn team op de stoep, 10 personen inclusief verpleegsters en chirurg! Wat een feest! Er was alleen geen plaats meer voor hen om ook in het weeshuis te slapen, daar waren ondertussen hele series kinderen heen verhuisd, die geopereerd waren, maar waar in de kliniek geen plek voor was geweest om ze na de operaties te laten blijven. Wat nu? Er werd al snel een oplossing gevonden. Het politiebureau had een groot open dak en Johan had een plastic zeil. Dat werd op het dak uitgespreid en voila: een tienpersoonsbed! Zo hebben ze de afgelopen nachten naast elkaar onder de sterrenhemel geslapen, met als uitzicht aan de ene kant: het kamp met lakens en doeken gemaakt, van duizenden haitianen die alles kwijtgeraakt zijn, en aan de andere kant het halfingestorte paleis.
Een van de patiënten op die eerste dag in het politiebureau/kliniek was een meisje van 15 die over buikpijn klaagde, een uur later werd haar baby geboren. Waarschijnlijk door alle recente trauma’s die ze meegemaakt had, wilde ze niets van het kind weten, ontkende ze zelfs dat het haar baby was… Ja, hoe zorg je voor een kindje als je zelf nog maar 15 bent en je wereld net letterlijk en figuurlijk ingestort is? Gelukkig wilde ze haar zoontje, die ze Mozes genoemd heeft, na een paar uur toch de borst geven. Langzaam maar zeker ontwaakte de liefde voor haar kind in haar, en heeft ze hem toch zelf meegenomen.
Gisteren en vandaag is Johan ook naar de meeting over kinderbescherming geweest in de UNICEF tent. Haiti was al voor de aardbeving een land met schokkende statistieken: in 2007 waren er al 380.000 weeskinderen in Haïti, ( UNICEF ) nu schatten ze dat het aantal minstens verdubbeld is. … Ook waren er al 300.000 “Restavecs”, kinderen die door hun arme ouders weggegeven of verkocht zijn, om in de grote stad bij een familie te gaan wonen en werken. Onder het mom van betere kansen werden deze kinderen vaak misbruikt als goedkoop slaafje om het huis schoon te houden, of nog erger, als privé sexslaaf…er zijn al Restavecs van 5 of 6 jaar. Alles bij elkaar dus meer dan een miljoen kinderen in hele erge nood, op een bevolking van 9 miljoen waarvan 4,5 miljoen onder de 18 jaar.
Samen met leiders van Viva, Tearfund, Micah Network, en andere christelijke organisaties hebben we internationale Skype meetingen met Johan in Haïti, om strategieën te bespreken en samen te bidden. Zo’n grote nood brengt kerken en organisaties samen, niemand kan het alleen, o Heer maak ons één! Willen jullie ook hiervoor bidden?
En ook voor de gezondheid van het team, 7 van de 10 kregen krampen, diarree, moesten spugen… bid dat ze zich snel beter zullen voelen.
Het is al twee keer gebeurd dat ons team als ze net lekker op hun zeiltje naar de maan lagen te kijken, honderden stemmen hoorden zingen. Engelen in de nacht? Nee, een groep van ruim 300 Haitiaanse christenen die al zingend om het ingestorte paleis lopen en dan voor de politiepost tot stilstand komen.
“Wat zingen ze? wilde ons verbaasde team weten.
“Ze loven God dat ze nog leven, ze bidden God voor de zieken, en voor troost voor hen die familie verloren hebben, ze zingen dat egoïsme en corruptie geen toekomst hebben en ze danken God en alle hulpverleners voor de hulp die ze ontvangen. Maar bovenal zingen ze over hoop…” vertaalde een Haitiaanse medewerker. Wow!
Ja, dat is wat onze machtige God kan doen in zo’n vreselijke situatie: Hij belooft altijd bij ons te zijn en geeft ons hoop! Deze Haitiaanse broers en zussen getuigden ervan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten