Ana is een jonge dokter, die uit Venezuela gevlucht is, samen met haar 2 kinderen, 3 zussen, 2 zwagers en 5 nichtjes en neefjes. Ze woonden nu al een half jaar in Boa Vista, een grote stad in het noorden van Brazilië, waar al duizenden vluchtelingen opgenomen waren in kampen van de VN.
Maar die kampen waren ondertussen vol toen zij er een plekje zochten. De enige optie was nu om in een gekraakt ommuurd park met wat plastic zeiltjes een onderkomen te bouwen. Samen met 400 anderen vluchtelingen gingen ze de uitdaging aan, wat konden ze ook anders?
*Ana’s naam is veranderd om haar identiteit te beschermen.
Een vluchtelingenkamp leiden samen met 4 opperhoofden
Het was een bont gezelschap, want behalve een groep blanke Venezolanen, waren er ook indianen uit 4 verschillende stammen, die als eersten uit Venezuela gevlucht waren. Ana vormde samen met 4 opperhoofden van de verschillende stammen de leiding van het kamp. Aan het hek werd een lijst gehangen: Welkom, maar hier gebruiken we geen drugs, geen alcohol, is het om 22 uur stil, etc. En zo probeerden ze er wat van te maken.
In tegenstelling tot de vluchtelingen die in de VN-kampen opgevangen werden, kregen zij geen hulp zoals eten, kleding of elektriciteit…ze waren op zichzelf aangewezen.
In de tijd dat we in Boa Vista waren, hebben we met onze studenten twee van zulke kampen mogen helpen, met programma’s voor kinderen en met praktische hulp. Beide kampen hadden ongeveer 400 volwassenen en 150 kinderen.
Maar Ana’s kamp was iets gecompliceerder, omdat er niet alleen Spaans gesproken werd, maar ook nog eens vier verschillende indianentalen! De vijf groepen hadden ieder een eigen gedeelte van het park ingenomen, sommigen hadden kleine tentjes opgezet, anderen probeerden wat te bouwen met zeilen en palen.
Ana’s familie, 6 volwassenen en 7 kinderen, sliepen op de grond in een soort hut van 5 bij 3 meter, met plastic muren aan drie kanten. De hele voorkant was open. Tijdens de warme zomer, met temperaturen die zelfs boven de 40 graden kunnen stijgen, was dat okee geweest, maar nu was de winter en regentijd begonnen!
Een tropische storm
“Al onze kleren zijn drijfnat, er loopt een rivier door onze hut!” huilde Ana aan de telefoon.
We hebben gauw met onze studenten een plan gemaakt, en enkele uren later konden we ze al gaan helpen, gewapend met zeilen, hamers, touwen, vuilniszakken, etc. De vloer van Ana’s hutje hadden ze zelf al opgehoogd met zand, zodat het water niet meer naar binnen stroomde, en binnen een half uurtje hadden ze met de hulp van onze handige studenten, een mooi groot blauw zeil aan de voorkant gespannen, wat de ergste regen voorlopig buiten zou houden.
Twee stammen waren er nog redelijk vanaf gekomen, omdat ze hun tentjes onder bestaande overkappingen van het park hadden gezet. Maar de meesten hadden dat geluk niet. Eén stam had nog maar pas hun hangmatten opgehangen, en had verder aan geen één kant een beschermend zeil. Ook voor hen, en nog een stel andere families, werden er zeilen gespannen. Voorlopig hielp dat even, maar het waren natuurlijk maar noodoplossingen. Het was ontroerend de dankbaarheid te zien. En toen we een paar dagen later terugkwamen om een kinderprogramma te doen, werden we met open armen ontvangen.
150 kinderen in groepjes op de vloer
Een kinderprogramma voor 150 kinderen, zonder zaaltje, zonder tafels en stoelen, met kinderen die 5 talen spreken, hoe doe je dat? Ha, het is altijd prachtig om te zien hoe flexibel onze studenten zijn.
Er werden 8 grote doeken gekocht om met groepen kinderen op te zitten, en bij aankomst werd bij elk kind een sticker met hun naam en leeftijd opgeplakt. Zo kregen we 6 groepen, waarvan de oudste 2 groepen ook nog eens opgedeeld werden in jongens en meisjes groepen, en voilà, het programma kon beginnen!
Johan en ik hadden de studenten al een paar weken lesgegeven, en ze hadden een geweldig programma voorbereid, aangepast aan de verschillende leeftijden. Het was prachtig om te zien, dat de kinderen van de 5 verschillende etnische groepen, zonder problemen met elkaar mixten en genoten. De tijd vloog om. Voor we het wisten waren we drie uur verder.
Met super enthousiaste studenten:“Ik wist niet dat het zo leuk kon zijn! Ik dacht dat je alleen maar kinderprogramma’s kon doen, door een hele grote groep als dit bezig te houden met hard zingen en stampen. Maar zo’n grote groep in kleinere groepjes verdelen is veel leuker, en ik ken nu alle namen van de kinderen uit mijn groep!”
De basis van Jeugd met een Opdracht in Boa Vista is nog maar een hele jonge basis, maar ze hebben een duidelijke toewijding om door te gaan met het helpen van indianen en van vluchtelingen. Het was bijzonder hier een maand te mogen lesgeven.
170 studenten in ons Children at Risk Seminar
Ook in Sao Luis waren we door een JmeO basis uitgenodigd. Zij hadden al veel contacten met de verschillende kerken in de stad, en toen ze ons seminar over het werken met kinderen in nood aankondigden, kwamen er zelfs 170 studenten op af. Erg leuk natuurlijk, om zo’n grote groep gemotiveerde studenten te hebben, die willen leren hoe ze het beste uit kunnen reiken naar de vele kinderen en families die in erbarmelijke omstandigheden leven.
Na negen weken lesgeven in 5 verschillende steden, zijn we weer even thuis geweest in Belo Horizonte, gezellig met onze jongste dochter Michele en haar gezin. Nu zijn we alweer doorgereisd naar Peru om een seminar in Lima te geven. De rest van dit jaar zijn we lekker druk met lesgeven en seminars, in verschillende steden hier in Brazilië.
Volgend jaar: Children at Risk School in de Filippijnen
Maar ondertussen zijn ook de voorbereidingen al in volle gang om in april-juni volgend jaar de volledige drie maanden Children at Risk School op de Filippijnen te geven, in Cebu, op een basis van Jeugd met een Opdracht waar we twee jaar geleden ook al een 2 weken seminar hebben mogen geven.
Mochten jullie nog jongeren kennen, die zo’n cursus wel zouden willen doen in het Engels, om te leren hoe je het beste een ministry voor kinderen in nood kan opzetten, waarom, en wat er allemaal bij komt kijken, dan kunnen ze hier meer info krijgen en zich inschrijven. De schoolkosten voor drie maanden les met kost en inwoning is U$1500,-
Ieder heel hartelijk bedankt, die ons al jaren zo trouw steunen. Jullie gebed heeft ons gedragen, jullie bemoedigingen hebben ons gemotiveerd en jullie giften hebben ons voorzien in wat we nodig hebben. We zijn jullie dankbaar, dat we zo samen God mogen dienen in het uitreiken naar de kinderen in nood en hun families. We bidden voor jullie en wensen jullie Gods rijke zegen toe!
Gebedspunten
- Bid voor de miljoenen Venezolanen die ondertussen uit hun land gevlucht zijn. Bid dat de kerken in de omringende landen de uitdagingen niet uit de weg zullen gaan, maar de helpende hand zullen bieden.
- Bid voor de twee vluchtelingenkampen van Boa Vista, die niet door de VN geleid worden, en waar er een tekort is aan alles!
- Bid voor Ana en haar familie, dat ze haar doktersdiploma in Brazilië zal kunnen laten erkennen, dat ze banen voor de volwassenen in haar familie zullen vinden, en een goed onderkomen.
- Bid voor de seminars en lessen die wij de rest van het jaar nog mogen gaan geven in Peru en Brazilië.
- Bid voor de voorbereidingen van de Children at Risk School op de Filippijnen.
- Bid voor mijn zus Carla en haar familie. Mijn zwager Sieb is pas overleden, het gemis is groot.
- Dank God voor onze gezondheid.
- Dank dat we zoveel studenten mogen motiveren en trainen om met kinderen in nood te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten