Beste familie en vrienden,
Wat een geweldig fijn verlof hebben we in Nederland
gehad! Voor ieder die we mochten ontmoeten deze tijd: een heel vet dank je wel!
“Jullie hebben onze ogen geopend.“ “Ik ben een blog
begonnen aan de hand van jullie preek.” Waren een paar van de vele reacties die
we kregen nadat we gesproken hadden. We mochten in zeven verschillende kerken voorgaan,
wat fijn om al die lieve mensen die ons steunen in gebed en met giften weer persoonlijk
te ontmoeten. En wat is het ook leuk om nieuwe mensen te ontmoeten die ieder op
hun eigen plek de Heer dienen. Heerlijke enthousiaste reacties kregen we: “Dit
was een dienst die we nooit meer zullen vergeten!”
Ook mochten we lesgeven in vier verschillende
Bijbelscholen. Wat is dat toch bemoedigend om zoveel jonge mensen bij elkaar te
zien die van de Here Jezus houden en er voor gaan om Zijn wil voor hun leven te
ontdekken en uit te leven. We genoten van de geweldige gastvrijheid.
En dan waren we ook nog verschillende keren op kringen en
Bijbelstudies bij mensen thuis uitgenodigd. Wat was dat leuk! Echt gaaf om dan
zo heel persoonlijk, gewoon in de woonkamer, ons verhaal over mensenhandel (ook
in Nederland), over het werk in Brazilië en over de grote evangelisatieakties
tijdens de aanstaande WK, te mogen houden.
Sommige groepen hadden zelfs huiswerk
gedaan: ze hadden allemaal mijn boek “Gods hart voor kinderen” van te voren
gelezen! Daardoor kwamen er natuurlijk ook heel wat persoonlijke vragen. Echt mooi.
Woorden schieten tekort om iedereen te bedanken die ons
uitgenodigd heeft, die met en voor ons gebeden hebben, en die ons financieel en
met allerlei lekker eten, andere giften en cadeautjes gezegend hebben! Jongens
wat een verwennerij! We bidden dat God jullie rijkelijk zal zegenen.
Dilma
In de laatste nieuwsbrief schreef ik over Dilma, onze
dove, verstandelijk beperkte dochter van 31, die naar Nederland verhuisd is,
naar een beschermde woonvorm in Putten, de Pinnenburg. Heel veel mensen hebben
voor haar gebeden, want dit was een gigantische stap voor haar: nieuw land, nieuwe
vrienden, nieuw werk, nieuwe taal, en een nieuwe gebarentaal.
Ik geloof dat vooral door al die gebeden voor haar, het inburgeren
boven verwachting goed gaat. Ze heeft een heerlijke plek in een warme en
veilige christelijke woongroep, gaat drie dagen naar een dagbesteding op een
gebarenboerderij, (het woord zegt het al: een boerderij waar veel van de
medewerkers en cliënten doof zijn en gebaren spreken), en werkt een dag in een
super leuke cadeauwinkel van de Pinnenburg. Nederlandse les en gebarenles zijn
gestart, net als zwemmen en fitness, maar ook heel belangrijk: ze heeft al veel
fijne sociale contacten met tantes, ooms, nichtjes en vriendinnen.
 |
| Johan met Davi en Dilma aan de oerhollandse patat met kroket! |
Geweldig zoals iedereen zich ingezet heeft om haar te
helpen zich snel thuis te voelen in Nederland. Bijzonder hoe ze al een heleboel
gebaren in het Nederlands kan, wat gaat dat vlug bij haar zeg! Bij mij en Johan
is dat helaas heel wat minder snel, maar goed, we doen ons best, en we kunnen
natuurlijk wel lekker in de Braziliaanse gebarentaal met haar praten. Ze vond
het wel een beetje moeilijk toen ze meeging om ons naar Schiphol te brengen,
maar ik kreeg een paar dagen later alweer een email van haar, waarin ze
vertelde hoe ze genoot van alle contacten en vriendschappen in Nederland. Fijn
hoor!
Davi
Davi, onze verstandelijke beperkte en verlamde zoon van
26, die al 6 jaar in een van de woongroepen van de Pinnenburg woont, vond de
komst van zijn zus wel erg spannend, en hij was ook wel een beetje bezorgd: zou
hij nu nog wel aandacht krijgen? J Ondertussen heeft hij al gemerkt dat hij zich daar geen
zorgen over hoeft te maken, en helpt hij haar door zijn super positieve
houding. Hij is echt helemaal ingeburgerd, ziet de Pinnenburg als zijn thuis,
en geniet met volle teugen van het wonen en leven in deze beschermde woonvorm.
Dit verlof kwamen Dilma en Davi allebei met kerst twee
weken bij ons in ons zomerhuisje in Ermelo logeren. Erg gezellig om nu met
kerst weer eens in Nederland te zijn, ook met onze oudste zoon, schoondochter,
kleinkinderen, zus en zwager, maar onze dochters in Brazilië vonden het
duidelijk minder leuk! Dat is altijd weer lastig met een familie die op twee
continenten woont…
Tijdens deze kerstvakantie had Davi wat lichamelijk klachten
waarvoor we met hem naar de huisarts gingen. We schrokken wel toen de huisarts
bij het tweede bezoek het woord “nierfalen” liet vallen: Davis nierenfunctie
bleek opeens zeer hard achteruit gegaan te zijn. Ondertussen weten we, na een
serie onderzoeken, dat zijn nieren nog maar voor 27% werken. En dat hij, als
die nierfunctie bij ongeveer 15% komt, aan de nierdialyse zal moeten. Dat was
wel even heftig om te horen.
Davi is geboren met Spina Bifida (open ruggetje), en toen
we hem adopteerden met zijn derde, had hij ook veel urineweg infecties, maar
daarna ging het goed, tot nu toe.
Hij heeft deze maand nog wat andere onderzoeken in het
AZU, en eind maart hopen we wat meer te weten of er misschien nog wat
mogelijkheden zijn om die nierfunctie niet te laten verslechteren en dus niet
bij die 15% grens te komen.
Het was dus wel moeilijk voor ons om weer naar Brazilië
terug te gaan. In juli ben ik uitgenodigd bij YWAM in Zwitserland les te komen
geven over het werken met kinderen in nood. Dan hoop ik er meteen weer een paar
weken in Nederland aan vast te knopen. Maar het kan ook zijn dat het nodig is
om eerder terug te moeten gaan, bv omdat Davi geopereerd zou moeten worden of
al aan de dialyse moet gaan.
Er zijn nog veel vragen waar we geen antwoord op
hebben. Maar een ding weten we zeker: God heeft ons en Davis leven in Zijn
hand. We mogen op Hem vertrouwen, Hij heeft beloofd met ons te zijn in alles,
altijd, overal.
En daar willen we dan ook deze brief mee afsluiten, en we
bidden dat niet alleen Davi, of wijzelf Gods belofte diep mogen ervaren, maar
dat jullie ook dat vertrouwen mogen hebben, dat God bij jullie is in alles,
altijd, overal!
Heel veel liefs en Gods zegen,
