Oma Koosje

Vandaag is Johans moeder begraven. Ze is 88 jaar geworden. Een klein lief mensje wat ons de laatste keer verwonderd aankeek toen we op visite kwamen. Zou ze nog iets in ons herkennen? Het leek van wel. Ze wilde Johan wel een neuszoen geven, en vond de Ipad met filmpjes van onze kleinkinderen geweldig. Na elf kinderen, meer dan vijftig kleinkinderen en aangetrouwde kleinkinderen en ook nog eens rond de vijftig achterkleinkinderen, zijn we allemaal de tel kwijtgeraakt…

Haar liefdestaal was zorgen: zorgen voor de kinderen, niet alleen toen ze klein waren, maar ook later, toen ze allang uit huis waren en de meeste getrouwd waren en ook weer kinderen kregen. Maar zelfs toen het zorgen niet meer zo goed ging, het moeilijk werd goed voor zichzelf te zorgen,  en ze bij Sjaak en Nelleke in een aanleunwoning mocht wonen, bleef het zorgen doorgaan: de aardappels schillen de was opvouwen,  je kon toch niet stil gaan zitten?

Wat een geweldig voorbeeld van geven en zichzelf geven hebben we in haar. En wat een geweldig voorbeeld van geven en zichzelf geven zien we ook weer in haar kinderen en kleinkinderen. Zoals Sjaak en Nelleke, en hun kinderen, die de hoofdprijs winnen in praktische liefde tonen. Ze namen de hele mantelzorg organisatie op zich, en lieten die niet alleen op rolletjes lopen, maar zorgden er ook voor dat het met de hoogste kwaliteit en liefde gebeurde. Ze stelden hun huis open voor iedereen, kochten leuke fleurige kleren voor oma Koosje, stuurden met zeer grote regelmaat prachtige updates per email naar de hele familie over haar wel en wee, vaak met foto’s erbij. Ze zorgden dat het niet alleen goed ging, maar dat het geweldig goed ging.

En dan waren er nog de rest van haar 11 kinderen, die allemaal hun liefde, inventiviteit en zorgzaamheid inzetten, samen met aangetrouwde kinderen en kleinkinderen, om het oma Koosje de laatste jaren van haar leven zo goed mogelijk te laten hebben. Wat een zegen om bij die mooie familie te horen! Ik ben dankbaar voor mijn schoonmoeder en het voorbeeld van liefde door dienstbaarheid dat zij gegeven heeft, en dankbaar voor mijn schoonfamilie waar ik diezelfde liefde zo duidelijk in terug mag zien!

En nu? Het zal nog even zoeken worden hoe voorkomen kan worden, dat die hele grote familie niet meer samenkomt. Oma, de spil, is er niet meer. Zij heeft het nu beter. 

“Heer wilt U haar verrassen?”, bad ik toen ze op sterven lag. Ik kon in mijn gedachten al zien hoe verbaasd ze rond zou kijken, naar al dat mooie, al dat goede, ook voor haar! En hoe ze dan Jezus veilige armen om haar heen zou voelen, en verrast worden door Zijn liefde, ook voor haar!

En wij? Wij hebben het druk met groeiende families, kinderen die trouwen, kleinkinderen… ik hoop dat we toch met elkaar de tijd zullen vinden, om elkaar op te zoeken, samen verder te gaan. Familie is kostbaar!

Een klein filmpje tijdens ons laatste bezoek aan haar :