We zijn Opa en Oma met een Opdracht!

Vorige week ben ik 60 jaar geworden! En nu?

“Denken jullie er ook al aan om met pensioen te gaan?” wordt ons best vaak gevraagd.

Nee, eigenlijk niet. Niet in die zin dat we stoppen met ons werk, we zijn juist dankbaar dat we door mogen gaan. Een paar weken of een paar maanden samen met een groep jonge mensen oplopen, samen leven, samen leren en Jezus volgen. Samen ontdekken hoe Zijn liefde gestalte te geven aan kinderen en hun families, die door moeilijke situaties heengaan. We genieten ervan om dat te mogen doen, in Brazilië, in landen in Azië en nu straks ook hier in Nederland, met de Children at Risk school die we gaan leiden op Heidebeek.

O-O-O

Maar we worden wel ouder. “Bij wat voor organisatie werken jullie? Vroeg één van de dames van het sportgroepje waar ik naar toe ga.

“Bij Jeugd met een Opdracht”

Ze keek me verbaasd aan. Ja, grijs haar bij mijn slapen, rimpeltjes, een brace aan mijn been door een klapvoet, niet zo jeugdig allemaal… Zevenendertig jaar geleden, toen we bij JmeO begonnen aan ons avontuur, waren we allebei nog “jeugd”. Maar nu? Misschien zouden we de naam kunnen veranderen in O-O-O: “Opa’s en Oma’s met een Opdracht”…

Loren en Darlene Cunningham, de oprichters van Jeugd met een Opdracht.
Loren is al 82, en reist nog steeds naar +_ 40 landen per jaar om te spreken!

Veranderd ritme

Sommige dingen zijn wel een beetje veranderd met het ouder worden. Vroeger, toen de kinderen nog klein waren, vonden we het normaal zes dagen per week te werken en flink te buffelen met een groeiend werk en een groot en druk gezin. Nu vragen we ons wel eens af hoe we dat toch deden… Ja, het ritme is wat veranderd, we hebben iets meer tijd nodig voor wat we vroeger “vlug, vlug” deden.

Een kinderprogramma, gewoon op een grasveldje op de Filippijnen

Heer wat mogen we gaan doen?

Het is nog steeds bijzonder om te mogen zien dat God ons wil gebruiken, ons wil leiden, ons wil helpen. Het blijft een zoeken hoe het nu verder moet. De plannen worden wat korter, in plaats van tien-jaren plannen, worden het nu één of twee jaren plannen met altijd in ons achterhoofd “als we gezond blijven”.

Maar wat wel hetzelfde blijft, is het zoeken naar Gods wil: “Heer, wat mogen we gaan doen?”

Zo geloven we dus, dat we het komende jaar hier in Nederland de Children at Risk School mogen gaan leiden, waar we de nadruk zullen gaan leggen op het opzetten van werk onder kinderen van vluchtelingen.

We hopen dan in september 2018 weer voor één jaar of misschien anderhalf jaar naar Brazilië te gaan, om de Children at Risk Scholen die naar nu draaien te versterken. En daarna? We weten het niet, misschien Azië, het Midden Oosten, India of Afrika? Overal zijn kinderen in nood en ook basissen van Jeugd met een Opdracht, die het fijn zouden vinden als we daar een Children at Risk school zouden komen leiden. Zodat hun medewerkers getraind worden, en er meer kinderen in nood geholpen kunnen worden.

Het blijft spannend, we willen ons leven steeds weer aan God geven, en ons door Hem laten gebruiken.

Eenzaam gevoel

Soms geeft het ook wel eens een eenzaam gevoel: we horen er niet echt bij. We zijn ergens een paar weken, een paar maanden of misschien een jaar, maar gaan dan weer weg. We genieten van de tijd dat we ergens mogen zijn, zoals nu bijvoorbeeld, in ons zomerhuisje in Ermelo, tussen familie en vrienden, maar we weten ook, dat het toch een tijdelijk verblijf is. Dat er ook weer een afscheid komt. Wat ons dan helpt is om te weten, dat waar we ook zijn, God bij ons is, onze liefdevolle Vader, die ons kent als geen ander.

Onzeker gevoel

Het geeft ook soms wel een onzeker gevoel: zouden jullie, onze achterban, die ons steunen met giften en gebed, dit blijven doen?

Communiceren we genoeg en duidelijk over wat we doen, waar de Heer ons leidt en wat we geloven? Over de kinderen die geholpen worden, doordat wij jonge mensen trainen?

Het was duidelijker en makkelijker te begrijpen wat we deden, toen we nog in Brazilië een basis leidden met een stel huizen waar kinderen opgevangen werden. Nu we vooral al die lessen, die we daar geleerd hebben, omzetten in lessen om weer anderen op te leiden, weten wij dat dit een goede volgende stap is, maar is dat voor onze achterban, de mensen die al zo lang en trouw achter ons gestaan hebben en bemoedigd hebben, ook duidelijk?

Als jullie advies voor ons hebben, horen we dat graag.

In al die vragen weten we dat het God is die voor ons zorgt, Hij weet wat we nodig hebben, Hij is trouw en goed en verrast ons altijd weer.

Meer dan 30 miljoen kinderen die moesten vluchten

Zo gaan we dus door. En het volgende waar we al druk met de voorbereidingen mee bezig zijn, is de Children at Risk school die we van januari tot en met maart komend jaar hier in Nederland hopen te geven.

Daarna volgt er dan een praktijkperiode van nog eens drie maanden, waarschijnlijk in vluchtelingenkampen in Zuid Europa, het Midden Oosten, of misschien ook wel in Uganda, waar meer dan een miljoen vluchtelingen uit Zuid Soedan wonen, of Bangladesh, waar nu opeens bijna een miljoen Rohingyas uit Myanmar heen gevlucht zijn.

Meer dan 65 miljoen vluchtelingen zijn er nu al wereldwijd, waarvan de helft kinderen zijn. Allemaal met hun noden en trauma’s, allemaal kinderen waar de Here Jezus ontzettend veel van houdt. Willen jullie ook voor deze school bidden? Dat de juiste studenten zich aan zullen melden, en zij aan het eind van de school zullen weten waar de Heer hen heen roept, waar ze zullen mogen dienen om de kinderen Zijn liefde te laten zien.

Voor meer informatie over deze school is er deze link: http://ywamheidebeek.org/nl/car/

De Children at Risk School is onderdeel van de University of the Nations

Bezige bijen

Tussendoor proberen we een website te bouwen voor alle Children at Risk school wereldwijd, best een flinke klus, en hebben we een internationale meeting gehad met anderen die in Zuid Afrika, Brazilië, en India ook Children at Risk Scholen leiden.

Ook hebben we een gastcollege mogen geven op de Christelijke Hogeschool in Ede over internationale ontwikkeling, dat was erg leuk om te doen.

Kwaliteitstijd met familie

Maar natuurlijk proberen we ook om extra tijd vrij te maken voor onze kinderen en kleinkinderen die hier in Nederland wonen. Er zijn alweer logeerpartijtjes geweest in de herfstvakantie met onze kleinkids, de kinderen van Pieter en Melissa, en komen Davi en Dilma allebei met de kerstvakantie logeren. Ook komen Michele en Romeu met hun kinderen voor drie maanden uit Brazilië naar Nederland op verlof, daar kijken we erg naar uit, we hebben ze al een jaar lang niet gezien. Alleen Johanneke en Jonathan zijn hier dan niet met de Kerst, maar die hopen we dan weer later volgend jaar te zien, als ze van Brazilië naar Engeland verhuizen. We weten ons gezegend met onze familie, en bidden voor allen die eenzaam zijn, pijn hebben, lijden…

Gebedspunten

• Dank met ons voor onze gezondheid
• Bid voor de Children at Risk School die we in jan 2018 op Heidebeek in Heerde zullen te gaan geven. 
• Dank voor alle JmeO basissen wereldwijd en bid dat er steeds meer basissen een werk onder kinderen in nood op zullen starten.
• Bid voor de vluchtelingen wereldwijd, en vooral voor de kinderen. 
• Dank voor familie, vrienden en alle mensen die ons zo trouw ondersteunen.
• Dank dat God beloofd heeft altijd bij ons te zijn, en voor ons zal zorgen.

  

Kerstwens

We wensen jullie allemaal een hele fijne Kerst toe, waar de Here Jezus in het middelpunt zal staan, en wat Hij voor ons gedaan heeft, en waar Gods liefde voor de wereld en voor ons allemaal persoonlijk op allerlei manieren duidelijk zal worden. We wensen jullie Zijn rijke zegen toe!

Heel veel liefs!