Het land en de stad doet me een beetje aan Angola herinneren: heeeel erg weinig infrastructuur, en geweldig vriendelijke mensen.
We hebben 40 studenten, enthousiast en leergierige jongeren. Elke voorganger van de 30 kerken waar we mee samenwerken mocht één of twee jongeren van hun kerk opgeven. De meeste jongeren hebben na de aardbeving niks te doen, scholen en universiteiten zijn ingestort, leraren zijn overleden… Er was dan ook een hele grote groep jongeren die zich voor onze school aangemeld had, maar helaas konden we er niet meer dan 40 aannemen, omdat we (nog) niet zulke goede voorzieningen hebben en het voor elke student ongeveer 500 dollar kost om deze drie maanden hier te wonen, eten, drinken, etc. Wat ze zelf niet kunnen betalen, maar voor het grootste deel (25 studenten) door Braziliaanse kerken gesponsord is.
We wonen allemaal in tenten met plastic zeilen erover, die helaas niet allemaal even waterdicht zijn tijdens de tropische regenbuien die hier nu bijna elke avond vallen. De kerk/school lijkt ook een beetje op een grote tent, de wanden zijn van blauw plastic met een golfplaten dak erop.
Er is hier geen stromend water of elektriciteit. Water wordt gekocht van een vrachtwagen die met een vrolijk muziekje van de Titanic (!) zijn komst aankondigt. Licht is er maar een of twee uur per dag als de generator aangaat. De wc`s die eigenlijk voor de cursus klaar hadden moeten zijn worden nog afgebouwd, hopelijk komen er vandaag deuren in! Douchen gebeurt gewoon buiten met kleren aan (zijn die ook meteen gewassen) met een emmer en kopje…
Sommige studenten woonden voor de aardbeving in mooie huizen, anderen waren al armer. Voor allemaal is het een grote aanpassing om nu toch wel heel primitief in lekkende tenten te wonen. We hebben dan ook heel veel respect voor hun goede houding. Ook is er niet veel eten, het meeste moet geïmporteerd worden, en meestal is er maar genoeg voor twee maaltijden per dag: voor ontbijt een beetje spaghetti met een scheutje ketchup erover, en dan voor de gecombineerde lunch/avondeten een flink bord rijst met een beetje bonenwater erover. Een trieste realiteit, niet alleen in onze school, maar in de hele stad.
Het is dan ook heel bijzonder de hoop, veerkracht, wilskracht, en vrolijkheid van de studenten mee te maken. Om half zes beginnen ze de dag met anderhalf uur voorbede en aanbidding. Dan vanaf 8 uur `s morgens tot 6 uur `s middags krijgen ze les. Johan geeft zittend les. Zijn knie is goed genezen, maar hij kan er nog niet lang op staan of ver mee lopen. Zijn oogontsteking is ook aan het genezen en hij is langzaam met de medicijnen aan het afbouwen. We rusten hier `s nachts wel lekker uit, gaan hier meestal met de kippen op stok (helaas ook met een haan, die om 2 uur `s nachts vindt dat het tijd is om te kukelen!).
We beginnen de eerste verhalen te horen van pijn en verdriet. Gisteren vertelde een voorganger ons, vader van één van de studenten, over de aardbeving en over zijn gezin. Over anderhalve week hebben we speciale lessen over trauma verwerking, dan zal er wel heel wat los komen. We hopen de studenten te trainen, zodat zij op hun beurt weer anderen zullen kunnen helpen, vooral kinderen in de vele tentenkampen die de stad rijk is.
Willen jullie voor hen en voor ons blijven bidden? Het is heel speciaal om op deze tijd in Haïti te mogen zijn en met deze jongeren te mogen werken. We zijn God dankbaar voor zijn trouw, en jullie allemaal die zo massaal emails gestuurd hebben, om ons te bemoedigen, die voor ons bidden, die financiën gegeven hebben: we voelen ons heel erg bevoorrecht met zulke geweldige meelevende familie en vrienden. Dank je wel! We wensen jullie Gods rijke zegen toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten