Onze studenten stonden voor de taak om les te geven, op een avond die Stichting Gave in een kerk in Zwolle georganiseerd had, over hoe je kinderen van vluchtelingen kunt helpen bij het verwerken van hun trauma’s. We hebben er geweldig materiaal voor, maar eerst werd er dus even stilgestaan bij wat de vluchtelingen allemaal verloren hebben, en hoe dat (een beetje) voelde.
Je kunt natuurlijk nooit echt het verlies voelen wat zij allemaal voelen, maar om je een klein beetje in te kunnen leven werd er een korte inleiding gegeven.
Je leven op 16 briefjes
Alle aanwezigen kregen 16 briefjes waarop ze mochten schrijven wat hun 4 favoriete personen in hun leven waren, hun 4 leukste dingen om te doen, hun 4 belangrijkste materiële dingen, en hun 4 dromen voor de toekomst. De briefjes bevatten al gauw de namen van hun mannen, vrouwen, kinderen, ouders, hobby’s zoals schaatsen, rennen, fietsen, fotograferen, eigendommen zoals laptops, afwasmachines, auto’s, camera’s en dromen zoals trouwen, kinderen krijgen, een goede baan etc.
 |
| Met de medewerkers van de Children at Risk School |
Nog maar 4 over
Het was een gezellige sfeer, je zag mensen glimlachen terwijl ze hun briefjes schreven. Maar met de volgende opdracht zag je al dat er verschillende mensen opeens stil werden. De opdracht was namelijk dat de buurvrouw of buurman nu 4 briefjes van je uitkoos, zonder te zien wat daarop stond, en je de andere 12 door moest scheuren.
“Er is een aanval op je stad geweest, en je hebt moeten vluchten” vertelde onze student aan de mensen. “Je bent nu de twaalf dingen of personen die op je briefjes stonden kwijtgeraakt…” je hoorde de mensen hun adem inhouden. “Maar de vier briefjes die je buurvrouw of buurman voor je gekozen hebben, en weer aan je teruggeven hebben, die heb je nog.”
Vlug keken de mensen wat er nog op hun overgebleven briefjes stond. Sommigen bedankten hun buurvrouw: “Je hebt mijn broer gered, die heb ik tenminste nog” hoorde ik fluisteren. De sfeer was nu veel soberder. Met grote ogen keken ze naar onze studenten, die nu aan iedereen een ballon gaven.
Knallende ballonnen
“Blaas de ballon op en schrijf dan met een stift de 4 mensen, hobby’s, dingen of dromen die je nog over hebt op deze ballon”, was de volgende opdracht. De zaal was stil, ieder was bezig en nog een beetje in schok bij het bedenken wat dit betekende. Opeens gingen er een paar studenten door de rijen, die alle ballonnen lek prikten. “Je was op de vlucht, maar je groep werd aangevallen, je bent nu ook de laatste vier dingen kwijt” legde de student uit. “Hoe voel je je nu?”
“Ik ben boos”, riep een mevrouw met blond haar.
“Ik voel me bang, angstig”, zei een ander zachtjes, “er is nu niets meer om voor te leven!”
“Ik voel me alsof er geen hoop meer voor mij is, ik ben nu alles kwijt”, vertelde een jonge vrouw met tranen in haar bruine ogen.
“Boos, angstig, gedeprimeerd, zonder hoop…” Opeens viel het kwartje, ja, dat is zoals vluchtelingen zich voelen. Alleen is het bij hen geen opdracht met 16 papiertjes, maar is het echt…
Er is hoop boekjes
Deze introductie geven we gewoonlijk in westerse landen voor de mensen die niet door gezamenlijke trauma’s gegaan zijn, om een beetje te begrijpen waar de vluchtelingen doorheen gegaan zijn, om een beetje met hen mee te voelen. Zodat we daarna kunnen uitleggen, hoe het “Er is hoop” boekje dat we hebben, gebruikt kan worden om kinderen te helpen met het verwerken van trauma. Kinderen die zoveel kwijtgeraakt zijn, moeten geholpen worden.
We onderwijzen de ouders en leerkrachten, die dan aan de hand van dit boekje leren om naar de verhalen van de kinderen te luisteren en hen nieuwe hoop te geven. Het helpt hen om de kinderen te laten zien dat God van hen houdt, dat Hij bij ze is en hen wil helpen. God heeft hen niet verlaten maar wil hen juist troosten. In alle ellende en angst en onzekerheid is de Here Jezus de stabiele persoon waar ze op mogen vertrouwen. Kinderen mogen zo leren hun hand in die van Jezus te leggen.
Vluchtelingenkampen in het Midden Oosten
Onze studenten deden het geweldig, het was een goede voorbereiding op de drie maanden praktijktijd in het Midden Oosten in de vluchtelingenkampen waar ze deze lessen ook gaan geven aan de ouders en begeleiders van kinderen in de vluchtelingenkampen.
Les-fase afgerond
De drie maanden les-fase van de Children at Risk School op Heidebeek zijn omgevlogen, en naast korte praktijkmomenten zoals hier boven beschreven, hebben ze dus heel breed les gehad over kinderen in nood, en hoe je die kunt helpen, hoe je verschillende ministries op kunt zetten, en wat je juist niet en wel moet doen. Deze cursus is ingeschreven bij de University of the Nations. Er moesten boek verslagen geschreven worden, testen gedaan, projecten gemaakt, en we waren trots toen aan het eind van de les-fase alle studenten hoge cijfers gehaald hadden, dat werd een feestje!
Ondertussen zijn de studenten dus al op hun internationale outreach en we hopen hen in juni te bezoeken en met hen naar het volgende land in het Midden Oosten te reizen. Willen jullie ook bidden voor hun en onze veiligheid?
Hongarije, Zwitserland en Opwekking
Volgende week hopen Johan en ik eerst nog naar Hongarije te gaan, waar we uitgenodigd zijn op een grote Europese conferentie “Reaching Europe’s Children” om een paar seminars te geven. Er komen vooral vanuit Oost Europa veel deelnemers van kerken en zendingsorganisaties. Ook zijn we in Zwitserland uitgenodigd om les te komen geven, en tussendoor hopen we ook met een gehuurde caravan, voor het eerst mee te doen met Opwekking samen met twee van onze kleinkinderen. Gezellig samen met nog 50.000 anderen met Pinksteren kamperen in Biddinghuizen. Misschien ontmoeten we sommigen van jullie daar wel? We kijken ernaar uit!
Gezondheidsproblemen
De afgelopen maanden hebben we ook wat vaker bij dokters en in het ziekenhuis doorgebracht. Eerst werd Davi erg ziek toen hij het weekend bij ons logeerde. Het ging steeds slechter en we zijn toen met hem naar het ziekenhuis in Harderwijk gegaan, waar we meteen doorgestuurd werden naar het UMC Utrecht, waar hij opgenomen werd met een fikse nierbekkenontsteking. Doordat hij een urostoma heeft, heeft hij een veel grotere kans op dit soort ontstekingen. Gelukkig waren we er op tijd bij, en na een flinke intraveneuze kuur van heftige antibiotica, mocht hij enkele dagen later weer mee naar huis. Maar ze hadden via een scan ook ontdekt dat er wat problemen met zijn maag en slokdarm waren. Daar heeft hij ondertussen ook een onderzoek voor gehad, en net vandaag belden ze dat de uitslag goed was, ook weer een hele opluchting! Willen jullie ook voor zijn gezondheid blijven bidden?
 |
| Met koningsdag gezellig samen oranje tompouces eten! |
Ik ben zelf een beetje aan het tobben geweest met een klapvoet en om er een goede brace voor te krijgen, die niet te heet wordt in tropische landen… Ik had er één aangemeten gekregen, maar die paste maar in één paar schoenen, dus dat was niet echt leuk! Maar het lijkt erop dat we nu toch wat gevonden hebben, ik had ondertussen al mijn oude schoenen al weggegeven, dus dat wordt nu weer nieuwe schoenen kopen! Dat is wel leuk! 😊
 |
| Even uitwaaien aan het strand in Zeeland |
Ook heb ik deze maanden al een paar keer wat huidkanker plekjes moeten laten weghalen, dat blijft een dingetje, en ik moet er goed op blijven letten. Willen jullie daar ook voor bidden?
Dank jullie wel voor jullie meeleven, giften en gebeden. We wensen jullie Gods rijke zegen toe!
Gebedspunten
- Bid voor de vluchtelingen en hun kinderen die in grote kampen wonen, zonder dat er veel hoop is.
- Bid voor de studenten dat ze juist de hoop die er in Christus is, uit mogen dragen in deze kampen.
- Bid voor de veiligheid van long en short term medewerkers in deze gebieden in het Midden Oosten, en ook voor ons als we er in de maand juni heengaan.
- Bid voor de lessen en seminars die we in verschillende landen en conferenties mogen geven.
- Bid voor onze gezondheid en die van Davi.
- Dank God voor zijn liefde en trouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten